Na een weekje niet, dan nu weer wel. HH-wandeling hebben we het natuurlijk over. Al vroeg in de week deed HH een voorstel voor het ontdekken van een stukje ten zuidwesten van Breda. HF ging volmondig akkoord. Hij zat namelijk te eten.
Naarmate de vrijdag dichter en dichterbij kwam, rees bij HF de angst, dat het een regenovergoten wandeling zou gaan worden. Vandaar zijn voorstel om het drogere binnenland wat in te trekken en de omgeving van Rhenen eens aan te doen. Nooit eerder waren de HH daar gaan wandelen. Hoewel de route eigenlijk aan de NS toebehoord, mochten wij ervan gebruik maken. https://www.ns.nl/dagje-uit/wandelen/blauwe-kamer-rhenen.html Om deze gaat het. HH kwam HF ophalen. VM deed de deur voor HH open, want HF zat achter de gesloten deur van het kleinste kamertje in huis. Dat belette HH niet, om een Oor uit te delen. Nadat HF alle nodige attributen bij elkaar geraapt had, kon de reis worden aanvaard.
Wetenswaardigheden werden onderweg uitgewisseld en het stijgende aantal corona-besmettingen en de daarbij horende ontwikkelingen werden onder de loep genomen en van commentaar voorzien. Een vlekkeloze rit bracht ons op de Trambaanweg in Rhenen en te aldaar werd het schoenengedoe uitgevoerd. Droog maar fris was het en beiden vertrokken met drielaags bovenkleding. Geen overbodige luxe. Het eerste deel van de wandeling leidde, via de lange brug over de Nederrijn, naar het begin van het natuurgedeelte. Vanaf de brug krijg je een prachtig uitzicht op de stad en de uiterwaarden en spotten we twee wandelaars, waarvan 1 ouderwetse kniekousen droeg. Hoewel de HH wandelschoenen dragen, traden ze toe tot een Klompenpad. Blijkbaar was dit geen bezwaar. Zodoende werd er in de voetsporen van de Kniekous getreden.
Over de uiterwaarden en na een stuk grasland ging het dijkopwaarts, waar schapen verbleven. Normaal gesproken gaan schapen bij onze komst in de plas- of poepmodus, maar deze keer bleef men rustig liggen of staan zonder dergelijke acties. De ram deed zelfs geen moeite om zijn pogingen tot het fabriceren van nageslacht te onderbreken. Het doel en de reden van dit vrouwelijke standbeeld mochten we blijkbaar niet weten.
En dat terwijl ze dichtbij de plek staat, waar en de Romeinen en de Duitsers (weliswaar niet tegelijk) een uitkijkpost hebben gehad. Iets verderop volgde de ontmoeting met een man onder begeleiding van een heel grappig en lief uitziend jong hondje. Deze ontmoeting werd vrij snel opgevolgd door de ontmoeting van de veerpont, die ons richting de Blauwe Kamer ging leidden. De scholieren mochten gratis overvaren. Een ingenieus systeem met drie roeiboten zorgde er voor dat de veerpont zonder problemen heen en weer kon varen. Aangekomen in de voornoemde kamer leek het er verdacht veel op, dat in dit natuurgebied veel poep fabricerende koeien rond moeten lopen. De eerste exemplaren van de Gallowaysoort zagen we al snel; liggend en uitrustend van hun dagelijkse beslommeringen. Het is een heel prachtig stuk natuur en de HH waren zeer in hun nopjes.
Dat we de gekniekousde tegen kwamen, mocht de pret echt niet drukken. In de verte liepen een aantal Konikspaarden, waarvan we er later veel meer en dichterbij zouden zien. Onder de indruk van het uitzicht over de Nederrijn, de uiterwaarden en het natuurschoon duurde sloten we de kamer bij het restaurant/infocentrum, waar een meneer en een stuk of tien dames Damhert verblijven. Even verderop bij de camper gingen we genietend van het uitzicht over tot het lunchgeheel. De camper en de inzittenden verdwenen redelijk snel. Of dat aan onze deo lag, zullen we nooit weten. Na het smakelijke eten ging het richting de Grebbeberg. Hopplukkende dames en de eerder genoemde Koniks kwamen we tegen.
Onze route liep verder via het pad onder aan de Grebbedijk, alwaar de HH een korte mauwsessie hadden met een poes in het weiland. De poes wel, maar de HH gingen niet al rollend op de grond liggen. Bij het restaurant staken we de weg over en gingen we eerst rechts en later links over het pad langs het wooncomplex aan de Cuneraweg. Moest, want het eerste pad was afgesloten i.v.m. corona. Een bewoner van het complex zei ons hoi. Dit beantwoordden we uiteraard. Een stevig stijgend pad voerde ons de Grebbeberg op en zorgde voor een ontmoeting met een jong hondje, dat er voor koos om achter ons aan te gaan in plaats met het baasje mee te gaan. Het baasje kon zich daar niet in vinden en haalde het beesie op. Het volgende op ons menu was de militaire ere begraafplaats en een tweede ontmoeting met de Kniekous. Ook vermeldenswaardig is de ontmoeting met het aanstaande bruidspaar, dat op de foto kwam. En dit vlak voor de doorgang, waar de HH gebruik van wilden maken. De HH namen de tijd. Nadat de fotograaf ons vertelde, dat het kon, vervolgden we onze weg. Bij de doorgang wezen we het bruidspaar er op, dat men nog terug kon op dat moment. Uiteenlopende reacties van het tweetal kwamen daarop. Wij verder de berg op. Tussen de bomen door konden we de Gelderse Vallei zien.
Maar vanaf het uitkijkpunt (onder bewaking van Galloways) kregen we een fantastisch plaatje voorgeschoteld. Jongens, wat uitzicht. En nog eens de Kniekous. De trap af en langs het water terug naar de binnenstad van Rhenen. HH vertelde over de avondvierdaagse en we begonnen aan de laatste drieeneenhalve kilometer van onze tocht. De stadswal, de Cunerakerk, het Torenhuisje: ze zijn allemaal het bekijken waard. Langs de molen en over de Cuneralaan terug naar de auto. Een prachtige ervaring rijker en een droge wandeling achter de rug. Dat vraagt natuurlijk om een vochtige afsluiting. Dat kon mooi bij Moeke aan het Veerplein. En daarvoor kwamen in aanmerking: Ciney Blond, Westmalle Dubbel en een Rochefort 6. Aanvullend een bittergarnituur en zie daar een heerlijke afsluiting. De terugreis verliep behoorlijk nattig, maar toch ook weer vlot. Met blije gezichten kwamen de HH thuis.
