GHW40:

In een week waarin eigenlijk geen enkel land nog bommen voor Irak over had, hadden de HH best eens even zin om weer een beetje te knallen en dan met name op wandelgebied. Door onder andere weersomstandigheden werd er wel voor een middagregime gekozen. Zo gebeurde het, dat het weerzien samenviel met trein- en metro uitstap in Schiedam. Niks mis mee, hoor.

Tegen de stroom in verlieten we het station om koers te zetten naar Overschie, zijnde het eerste doel van deze exercitie. Om te beginnen kwamen we op voor ons onbekend terrein. Bij het pand in de verte van Mr. Chow werden we getrakteerd op stevige dijen, die op weg waren naar een knipperlichten auto. Op zich nog bruikbare eet- en drinkwaren lagen dichtbij voor het oprapen. Maar dan wel voor anderen dan de HH. Mocht u een woonboot willen huren, dan kunt u dat best middels contact met opnemen met een lokale W.S.V. regelen. Of de zaak, welke auto's met dubbele cabines aanbied, floreert, is hopelijk  niet aan de staat van het pand af te lezen.

Ook de kwaliteit van deze auto is op het eerste gezicht niet puntgaaf. Het verhuurbedrijf iets verderop is Gaaf! Hoewel de gecamoufleerde bus wel zichtbaar blijf. En toen liepen we Rotterdam binnen. Even weinig te beleven, maar van korte duur, want op een hoek is de FM-groep gevestigd. Heeft overigens niets van doen met HF en VM. Dit even voor alle duidelijkheid.

Net zo min als de Spaanse Kubus. Zegt de naam Pim Fortuyn u nog iets? Aan de Vlaardingweg zien we, dat men dolenthousiast sloopt. Maar het mooiste is toch dit beeld, wat door onze ogen werd waargenomen.

Over de Spaansebrug en langs de Delfshavense Schie werd Overschie bereikt. Voor de 1 redelijk bekend terrein en voor de ander minder.

Een mooi leermoment was het zien van de opwind Betty Boop. De winkelstraat uitgelopen en nu oog voor de wat duurdere woningen aan de zuidoostelijke kant van Overschie. Als de huidige bewoners van het witte huis de naam aan het pand hebben gegeven: nou, dan zijn dat grapjassen. De vlinder geeft een hint evenals de kleur: Witje. Mooi, nietwaar? En toen de ontdekking van de dag. Onder het Kleinpolderplein bevinden zich, naast 3d maquettes van uitheemse koesoorten, een aantal kunstwerken.

Honderden zo niet duizenden keren zijn de HH er overheen gereden zonder weet van dit schoons. We hebben 1 van de plastieken bereid gevonden om met ons geportretteerd te worden (zie elders). Hierna kon HH, in de buurt van nog nooit door ons van dichtbij aanschouwde fabriekstorens, HF laten zien, dat sommige auto niet schadevrij zijn. 1 voorbeeld ziet u hier.

De ezel en geitjes leven ons inziens redelijk blij aan de voet van de snelweg. Langs spoorlijnen, tuinhuisjes, zwanen en andere zaken op weg naar de golfclub en het St. Franciscus Gasthuis.

Herinneringen aan ijsjes en dergelijke werden passeerden de revue. Ook werd nogmaals duidelijk, dat wat er ook aan de hand is, de Kleiweg haar naam eer aandoet, want nergens ook maar een milligram klei te bekennen. Geclaxonneer op het RET-terrein begeleidde ons over de snelweg heen. Net als het lawaai van de ambulance op die snelweg. Waarom de vermoedelijke vader op de fiets het meisje op de fiets adviseerde te stoppen is ons een raadsel, maar het wekte wel een beetje een ongemakkelijk gevoel.

Eenmaal overgestoken fotografeerde HH een Nederlandse postzegel van 10 gulden. Later op de Rodenrijssestraat werden we verrast door een etalage met materiaal met ervaring bij de Vintage Kelder. Een beetje vol geraakt en volgeraakt door de nieuwe indrukken van vandaag kreeg HH het meesterlijke plan om onze overdenkingen weer eens te voeden in Café Walenburg. Een briljant idee en HF aarzelde geen moment. We dronken er Val Dieu Grand Cru en Davo St. Dimitri Ivanovitsj Donskoj. Deze laatste op aanraden van Malou de barmevrouw. Dank je wel. Als happen deden we Kimchiballen volgens recept van de vriend van Malou. Een super afsluiting van een super wandeling.