Eén van de afspraken, die de HH vorige week hadden gemaakt, ging over treinkaartjesaanbiedingen zoeken en in het gunstigste geval aanschaffen en benutten. HH ging uitermate voortvarend aan de slag daarmee. En dat resulteerde in een geslaagde aankoopactie op maandag. Doortastend kwam hij ook op de proppen met een wandeling en werd ook nog eens besloten om die gelijk deze week er door te jassen. Zo, had HH weer tijd om zich toe te leggen op andere zaken, zoals bijvoorbeeld de tandarts er toe bewegen om een losgelaten kroon te herbevestigen. Een ander wapenfeit, betrof het zetten van de laatste stap inzake het in boekvorm laten vervaardigen van onze (vijfde inmidels) verhalenbundel. HF beleefde een minder bewogen week. Voor hem was de wandeling eigenlijk wel het hoogtepunt qua actie in de afgelopen dagen.
En waar ging de reis naartoe, geachte Heeren? horen we gefluisterd worden. De insteek was, dat de treintrip ons zou brengen naar Lunteren, teneinde daar in de buurt onder andere indrukken op te doen van heuvelachtigheid. https://www.wandelzoekpagina.nl/trage-tochten/maaktragetocht.php?wnummer=13841 Voor het eerst in ons leven gingen we gebruik maken van de Valleilijn, die ons leidde naar de Zuidelijke Gelderse Vallei. Aangezien we gekozen hadden om 1e klas te willen reizen, deden we dat ook .
De trein van de Valleilijn had een verrassing in petto en wel het interieur en met name verlichting bij de hoofdsteunen en inklapbare tafels. Nauwelijks gewend aan deze luxe werd Lunteren bereikt. Er was zon voorspeld, maar die bleef zich hardnekkig verstappen in de laaghangende bewolking. Toch had HH al snel een boer ontdekt. Aanvankelijk stuurde HF op eigen inbreng aan, maar al snel kwam de inkeer en werd het juiste pad gekozen. HH had onderweg al gemeld, dat de wolven inmiddels officiële inwoners van Nederland zijn. Dat ze ook al in Lunteren zijn doorgedrongen, was hot news. De mevrouw nam twee honden mee en ging uit wandelen. Nadat een automobilist gedreven probeerde zijn auto tijdens een keerpoging te beschadigen liepen we zonder kleerscheuren het dorp uit. Barneveld huisvest vele kippen, maar in en om Lunteren zijn het de paarden, die in ruime hoeveelheden aanwezig zijn. Bij gebrek aan argumenten werd de vraag "Waarom geen poort maken bij een compleet open gebied, waar niet gecrossed mag worden" omgezet in een daadwerkelijk tastbaar exemplaar.
Voor een ander wandelstel dan de HH was dat wel de reden om iets verderop versnaperingen te gaan nuttigen. Voor de HH geldde voorlopig het devies: doorlopen en je best doen om de zichtbare en onzichtbare zaken van de Vallei volledig in je opnemen. Aangaande het zichtbare werd dat geprobeerd middels een neergeplant kijkapparaat.
Matig resultaat. Niets vermoedend kregen bij de Goudsberg de geachte wandelaars (zo ook de HH zijn) te lezen, dat verderop een stuk is afgesloten voor mountainbikers en wel zelfs in overleg met deze laatste groep. E.e.a. heeft te maken met het zogenaamde middelpunt van Nederland. Een fraaie kei markeert dit punt. Educatief meer verantwoord zijn de Celtic Fields. Knorrende magen vroegen onze aandacht en een stukje verderop zagen we een bankje. Helaas was deze bezet. Toevallig was dit bij de Germaanse Put, zodat de route er voor ons niet voor niets langs ging. De volgende historische openbaring was een gereconstrueerde boerderij uit de IJzertijd. Aangezien het stevig begon te motregenen kozen we voor de lunch zittend op uiteinden van dwarspalen bij de ingang/uitgang onder de beschutting van deze boerderij. Vlak na het voortzetten van de wandeling hadden we een ontmoeting met kalveren in een bosomgeving. Even geen prehistorie meer dus. De twee jongste telgen keken ons nieuwsgierig en zonder argwaan aan. Een hallo-moment met een boer, zijn roodwangige zoon en de haastig aanstormende dochter later werd het menpad bereikt. Enkele momenten van bezinning volgden. Op het graspad kwam een langzaam rijdende auto ons tegemoet.
Op de bijrijdersstoel zat een vrouw op zeer oude leeftijd. Zowel zij als de rest van de inzittenden waren druk aan het wijzen richting plekken in het veld. De oude vrouw schudde regelmatig van nee. Het doel van de rit leek ons achteraf duidelijk: het zoeken van een laatste rustplaats. Dat gold niet voor het paard dat direct daarna onze aandacht opeiste. Na een goed gesprek begeleidde het edele dier ons nog een stukje, waarschijnlijk in de hoop iets eetbaars te ontvangen. Ging niet door dus. Na het uitzicht op een alpaca en de noodkreet van een ezel beiden de verte volgde een volgende ontmoeting met paarden.
Na uitleg door HH van het een en ander mochten we vertrekken en op weg naar een bungalowverhuurterrein bij het Edese Bos. De witte hond negeerde de komhierroep van de bazin, terwijl aan dezelfde roep van de HH direct gevolg werd gegeven. Oorzaak? Geen idee. Een volgend leermoment: het vervoeren van mest in een kar achter een tractor levert, gezien de gezichtsuitdrukking van de chauffeur, het tegendeel van levensvreugde op. De wandeling leidde vanaf nu veel door bosrijk gebied. Bij de uitkijktoren was sprake van rode laarsjes en redelijk wat drukte bij de nu nog in aanbouw zijnde horecagelegenheid. Dit was overigens wel de aanzet om even te gaan rusten bij de Lunterse Boer. Een fijne keuze, net als de verkwikkende biertjes. Nadat we deze hadden ontvangen, ging het bedienend personeel even kleuren en met autootjes spelen. En ze hadden er zin in. Bij het naar buitengaan werd de deur voor ons opengehouden door een ander personeelslid. Hulde! Dat voorkwam niet, dat HF, overmoedig geworden door de drank, de wandeling in de verkeerde richting voortzette.
Na zo'n honderd meter kwam hij weer bij zinnen en werd het juiste spoor gekozen. Het bosrijke gedeelte werd verder betreden en zo zoetjes aan kwam de dorpsgrens van Lunteren weer dichterbij. Aangezien in de voorwaarden voor de treinkaartjes stond vermeld, dat tussen 16.00 u en 18.30 u geen gebruik gemaakt mocht worden van treinen, begon nu de zoektocht naar Lunterse horeca. Uiteindelijk viel de keuze op De Vijf. Daar bestond het ontvangstcomité uit de uitbater en twee klanten. Uit het assortiment bieren viel de keuze op Hertog Jan tap en fles. De uitbater ging de pan aanzetten, zodat een tijdje later bitterballen konden worden genuttigd. 1 klant verliet de zaak en de ander viel aan de bar in slaap. Tijd voor de HH om te kijken of er elders nog wat te beleven viel. Dat kon bij Floor. Tijd om te kegelen hadden we niet, maar een Brand Porter vergezeld van een Megamix waren van harte welkom. De trein lonkte en zodoende maakten we voor de tweede keer die dag gebruik van de Valleilijn. De controleur maakte vreemde buitelingen, hetgeen hij weet aan de wissels in samenwerking met de machinist. Overstappen in Amersfoort en Gouda was de volgende planning. In de plascompetitie stond HH voor met 2-1. Op het station van Gouda wilde hij die voorsprong uitbouwen, maar de komst van de overstaptrein verhinderde dat. Bij het overhoop liggende station Alexander scheidden de wegen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten