GHW 100: Vier Het Leven

 

Een wandeling nummer 100 betekent bij de HH een mooi moment om een boekdrukker in de arm te nemen en de 100 verslagen in een naslagwerk op papier het licht te laten zien. En in dit geval wordt dat dan boel nummer 6, waarmee het aantal gebundelde wandelingen op zeshonderd komt te staan. Met gepaste trots en blijdschap doet het ons deugd u deelgenoot te mogen maken van dit heugelijke feit. Maar eerst moet er natuurlijk nog gewandeld worden. En bij een speciaal moment hoort volgens de HH ook een gepaste wandeling. In de loop der jaren zijn al diverse abdijen en kloosters bezocht en maakten we, waar mogelijk, gebruik van de te aldaar aangeboden bieren en bijpassende versnaperingen. Vorige week kwamen we tot de conclusie, dat de abdij van Berne van de Witheren (of Norbertijnen zoals sommigen zeggen) iets passends zou kunnen zijn. Per slot van rekening moeten Groene HH en Witheren vast wel iets gemeen hebben. Zo gezegd, zo gedaan. HF haalde HH op en samen op pad naar Heeswijk Dinther. HH had veel goed nieuws te vertellen, dus de tijd vloog. Bij een stilstaande rijdende wegafzetting zagen we, dat iemand zijn auto keurig in volle vaart in de kreukelzône van de waarschuwingsauto had geparkeerd. De airbags hadden gewerkt. Niet lang daarna kon HF de auto bij de abdij parkeren. De breeduit fietsende dames werden voor lief genomen. Na de schoenenwissel en een inspectie door HH van het struweel werd de wandeling begonnen. Dat HH zijn riem was vergeten kon en mocht de pret niet drukken. Ook al omdat de weersvoorspellingen uitstekend waren. Langs de winkel en het proeflokaal, dat we later zouden gaan bezoeken. Het viel de HH meteen op, dat men in dit dorp qua woningen best trots mag zijn. Karton zet men ritueel bij de weg en de kleuterjuf zegt het lekker niet, want het is een verrassing. De HH zagen wel, dat er chips en limonade in de kar werd meegenomen. Niet veel later verlieten we de bebouwde kom. Maisvelden en een aantal boerderijen alsmede enkele jeugdige schoolgangers waren de zaken die opvielen en na de Koekebakkers staken we de viaductsgewijs de A50 over.

Over een hek klimmen hoefde niet, want er was een kunstzinnige trapconstructie en zo ging het op naar een stukje modderpad. Gelukkig werden we van de zwanen en hun kroost gescheiden door een redelijk breed stukje water.

De aan de oever van de Aa vredig herkouwende koeien bleven dat doen ondanks onze aanwezigheid en passage. De negerende houding heerste ook bij de koeien bij de boerderij verderop en tevens bij de ezels nog weer verderop. Het deerde ons niet zozeer en daar was plotsklaps onze eerste ontmoeting met Veghel. Daar heeft men er plezier in om de mensheid te waarschuwen voor een spoorlijn, het Duits Lijntje.

Sommige stukken ontbreken en gebruikt wordt het niet meer, maar goed, grappig is het wel natuurlijk. Het kanaal oversteken ging ons goed af, maar de weergoden hielden zich niet aan de afspraken. Weliswaar slechts motregen, maar wel van een aanhoudende soort. Het industrieterrein, dat we doorkruisten, droeg niet heel veel bij aan de feestvreugde, maar het gerestaureerde spoorwachtershuisje was wel leuk om te zien. En het feit, dat we werden uitgenodigd voor een recreatie- of lunchwandeling. Een stukje daarvan integreerden we in onze wandeling. Dat ging door kuithoog gras.

Een aantal schapen waren uitgenodigd om voor inkorting te zorgen, maar men wachtte ons al liggend op vlak bij het einde van het traject en het gras: het groeide door. Allemaal prima. Onder de A50 door en na nog zo'n 200 meter en we werden door de bomen verlost van de neerslag. Het pad, dat we nu volgden, zorgde er wel voor, dat we weer eens een reden hadden om de broeken aan de wasmachine toe te vertrouwen. Maar daar zijn die voor natuurlijk. De indruk, die het het Groene Woud en met name het Wijboschbroek op ons maakte was erg prettig.

Inmiddels begonnen onze maagjes een beetje te knorren. De jacht op een zitplek werd geopend. HH dacht tijdens een fata morgana een bankje te zien, maar helaas. Niet lang daarna deed erg zich wel een echte uitrust- en eetplek voor en de HH maakten er dankbaar gebruik van. De regen had plaats gemaakt voor een ietwat drukkende warmte en de rest van de tijd was het T-shirt time. Toeval of niet: beide HH een blauwe. Na de pauze volgde een stukje langs de vaart en even later de oversteek daarvan. Niet alleen de HH deden aan recreatie. Op de Aa deden een aantal personen dat in een achttal kano's onder het genot van muziek en wat drankjes. Het ouderpaar en hun drie jonge kinderen zagen de lol daar niet van in. De HH naderden Heeswijk Dinther en het laatste stukje van nummer honderd was begonnen.

Maar de HH konden het niet laten om nog even de Mariakapel te bezichtigen en ook het kerkhof van de Sint Willibrorduskerk een bezoekje te brengen. Kort daarna was de koek op en werden de vuile schoenen verruild voor schone. En op naar het proeflokaal om naar onze mening welverdiende bieren van de abdij te proberen. Het werden Berne blond, wit en dubbel vergezeld van kaas, worst en pinda's. Voluit eerden we de spreuk: "Vier Het Leven",

zoals die in het lokaal prijkt. Tante Mar stapte het lokaal binnen en zei gedecideerd, dat zij een triple wilde. Zo geschiedde ook. HH vroeg zich af, of de kerk van de abdij ook voor trouwen en dergelijke gebruikt wordt. HF dacht stellig van niet, maar even later kwam er een bruidspaar in een koets en bleek er dus wel degelijk dat soort activiteiten plaats te vinden. Al met al kijken de HH met een brede glimlach om de mond terug op dit avontuur. 

GHW 99: Warempel, wij geloven zelf ook (dat het er bijna 100 zijn)

Die van vandaag kun je doen op weg naar Deventer. Niettemin zou onze tip zijn om er apart heen te gaan.

Wij waren de laatste tijd van plan om ter afronding van het komende boek met 100 wandelingen die niet allemaal hetzelfde zijn vooral de nadruk te leggen op plekken waar het bier er zeker toe doet. Want het is algemeen bekend, wandelen met in het hoofd aantrekkelijke bieren en wellicht damesmeisjes voor de bezorging zorgt niet alleen voor goede gemutstheid maar ook voor strak zittende wandelkleding, met name de onderkant bedoelen wij dan. Om uitsluiting van dit medium te voorkomen gaan wij hier zeker niet verder op in maar stuurt gerust uw damesmeisjes eens langs, wij zullen deze kennis geduldig en zeker voorzien van aanraking overbrengen. Genoeg hierover, afdwaling ligt op den loer.

Stramproy opende ons onlangs de ogen. Hoe dichtbij kan iets zich bevinden maar ook zo ver weg. Niettemin had Postel ons zoveel verfijnde energie gegeven dat wij het risico van een vervelende terugreis tot acceptabel niveau hadden teruggebracht. Zodoende werd wel rond 9 uur door HH HF opgehaald, de vrouwe had andere bezigheden en ging niet mee. Vrij soepel en zonder mankementen kwamen wij aan in Soerendonk alwaar HF exact wist te vertellen waar de route zich bevond en HH wist dit dan weer te vertellen aangaande de HH. Handig combinerend boor Soerendonk een prima bewaarplaats voor de auto en later konden wij hier wellicht een pizza eten, hoewel die neiging niet aanstaande leek. Een bankje bood hulp bij het aanpassen der schoenen en kort uitwisselen van hetgeen hiervoor geschikt leek. HF volledig zonder maar HH met brood, ongewis als hij is als het over de toekomst gaat.

Eenmaal op pad snoven wij de lucht van vrijheid, boerenactiviteit en dieren om ons heen. Met een klein voorbehoud rook het meestal heerlijk en zeker plattelands. Ook de rust was opvallend maar op een bepaalde manier ook weer niet. Hoewel wij geen verkering hadden besloten we toch om de hele route samen te blijven, zo'n dag was het.

Door een hek zouden we een glimp opvangen van enigszins wilde paarden. Wij kunnen dit niet beamen aangezien stadsmensen niet weten waar ze moeten kijken. Maar ook zonder dergelijke zaken was de omgeving meer dan de moeite waard.

Het leenderbos en de groote heide zijn natuurlijk al bezocht maar de aansnijding van vandaag zou je aan het twijfelen kunnen zetten. Fantastische natuur. De Knoflookpad kun je opeten maar gastvrij is dit niet. 

De mix van heide, groen en doorkijkjes zorgde ervoor dat wij vrij algemeen gezegd onder de indruk waren maar dat weerhield ons er niet van om regelmatig de grote en kleine problemen aan te kaarten waarmee de HH net als u worden geconfronteerd. Wat niet te zeggen is over zowel de HH als de damesmeisjes aangezien volledige bepriktheid is bereikt. Hulde daarvoor en ook dank.

Hoe het inzake de C-situatie verder moet kunnen de HH niet aangeven maar die mondkapjes zullen we veel minder gaan zien zodat de HH zich ook weer in hun ontwapende totaalheid aan uw lezersgroep kunnen presenteren.

HH ging uit zijn dakje (al dan niet met pet) door twee pracht gietijzeren palen die voor de HH aangeven dat het echt zo is en niets is wat het lijkt. HF voelde zich enigszins overdonderd door zoveel dankbaarheid, maar dat was voor het kloosterbezoek. Eerst langs de doodendraad (altijd achter u kijken) en daarna kon het gezelschap op zoek naar de ingang. (*)

Best wel wat schuchter betraden wij het binnenste en mochten geheel zelfstandig een tafel uitzoeken, deze zat overigens niet bij de prijs inbegrepen. Achels blond voorzien van een novice plank (voor 2 HH) gaf ons voldoende energie om daarna nog een kleine blik op het interieur van het kapelletje te werpen maar de geuren dreven ons uiteen, ondanks de onthaling die mogelijk zou kunnen geschieden. Wat wel waar is: wij gingen in korte broek verder.

Daarna was het zaak om weer in Soerendonk te geraken, zonder kleerscheuren en wat dies meer zei. Bedolven nog onder devotie moest nu toch meer genoten worden van aardse zaken zoals natuur, koeien (al dan wel bruin) en zodoende.

Spreuk van de dag: if this vehicle is rocking don't bother knocking

(p33, vers 3217, regel kwarts lezende van rechts naar links, ASCI gids 1997)

Onvermoeibaar en niet noodzakelijk op ondergrond die door de HH wordt geprefereerd werd toch een strak tempo aangehouden om het einddoel te bereiken. Deels moesten wij wel eens een stuk fietspad lenen maar opzij stappend heeft dat geen overlast veroorzaakt. Een ang stuk ging rechtdoor maar het voordeel is wel dat het einde dan weer samenviel met het begin. Zodoende weer langs hij die daar waarschijnlijk al veel langer hangt en bijna gingen wij bij de verkeerde kroeg zitten maar men bleek cafetaria's te zijn inwendig. 

Nee dan de Bout. Men had een enorme bierkaart, de HH bewaren lezing van de achterkant voor een volgende keer.

Om zomaar eens wat te roepen tegen de zeer aantrekkelijke bedien dame:

6 kaasrolletjes

1 Corsendonk Pater (vandaag zeer gepast)

1 Kwaremont

1 Goudale grand cru

1 Cornet oaked

En wat denk je, alles ontvangen inclusief een pittig sausje. Tot de laatste van deze reeks

(*)HF vond deze omgeving dermate de moeite dat hij er eerst volledig aan voorbij wilde gaan en daarna terugkeren op eerdere schreden. Het zal inwerking van hogerhand betreffen.

GHW98: De ene gek lacht beurtelings om de andere en zij verschaffen elkaar wederkerig genoegen.

Nu de GHW 100 heel dichtbij komt en dientengevolge voor de HH een zesde uitgave van 100 beschreven HH-wandelingen door een boekdrukker in duplo zal gaan worden vervaardigt, leeft bij de HH de ietwat op godsdienst lijkende wens, om nog een kloosterwandeling toe te voegen. Een tipje van de sluier omhoog en zie daar een route in de buurt van de Achelse Kluis.

HH had reeds het vorige weekend al de voorbereidingen afgerond, zodat weinig zaken de vervulling der wens zou kunnen dwarsbomen. Vrijdagochtendwaren de weersvoorspellingen echter de roetgooiende factor. Ja en daar zaten de HH dan. Weliswaar buiten thuis, maar toch. Thuiszitten op vrijdag overdag is niet wat de het liefst doen. Daarom werd uiteindelijk het plan van HH om het Erasmuspad weer eens te betreden anoniem aangenomen. en dan startende vanuit Rhoon. Ruim meer dan een jaar was het geleden, dat de HH samen gebruik hadden gemaakt van het openbaar vervoer en dit was de beste gelegenheid om weer iets dergelijks weer eens te gaan doen. De buien, die nog zouden vallen, zouden dan plaatsvinden op het moment reeds de beschutting van de Rotterdamse bebouwde kom soelaas zou bieden.

Vanaf zo ongeveer half elf waren de HH welkom in Rhoon. En zodoende. De titel van dit verslag is een uitspraak van Erasmus en ziet u het maar als een leidraad voor de HH tijdens hun samenzijn. Bij de ontmoeting in Rhoon bleek, dat HH allebei bij het vertrek van huis door regen werden verrast. Voor HF logisch, want die had de wandelschoenen voorzien van een nieuwe waterafstotende laag. Om niet achter te blijven, wachtte HH wat langer op station Slinge. Het welkomstcomité in Rhoon bestond uit een dralend jong stel en een luidkeels orerende poes. Niet alle overstekende slakken overleefden de voorbijkomst der HH. Dakdekkers met riet en een mooie verzameling Citroëns zorgden voor vertier op weg naar de Rhoonse Grienden. Het water, de wilgen en andere flora toonden zich op hun paasbest.

Zelfs een huwelijk tussen twee soorten flora liet zich blijken. Eenmaal de grienden verlatend leek het een koud kunstje om de golfbaan te vinden. Zowel de temperatuur als de twijfel inzake de te volgen route deden ons van gedachten veranderen. Toch nog vrij snel kwam het met gehandicapten bezaaide terrein te voorschijn en verdwenen de HH in de schaduw. De in aller ijl ingevlogen pet kwam niet in aanmerking voor vervanging van de door HH vergeten hoofdbedekking. Na een korte waterdrinkpauze was het passeren van twee pleziervissers aan de beurt en ging het op naar een mooi open stuk richting grazende koeien en een slapende zwaan. Daar werd besloten zelf een draai te geven aan de verder te volgen route.

Erasmus bedankt tot zo ver. Een stukje over het Vossenpad, waarna HH de officiële uitgang nam en HF en andere. Helaas voor HH bood de boerderij geen aardbeien, maar wel aardappels en uien te koop aan. De Koedood en wij Barendrecht in. Vele bankjes, die ons uitnodigden om de pauze te doen, maar allen vol in de zon. De HH zochten meer iets in de schaduw.

Een dergelijk exemplaar diende zich precies op tijd aan en tijdens de boterhammen eten en het water drinken zagen de HH van alles ( b.v. moeder en net niet van hetzelfde postuur dochter, DHL-man) bij de huizen, waar men boven hun eigen garage woont. Op de brug over de A15 vroeg HH zich af, waarom voetgangers zich niet gewoon bij het oversteken zich mogen meten met het voortrazende verkeer. Hoewel fors de wieken bewegend kon ook de molen daar geen passend antwoord op geven. een reden te meer om dicht bij de molen de zaken even in ogenschouw te nemen en en passant de wildgrazers (zeer rustig overigens) met rust te laten. Nog wat omzwervinkjes en toen was de Charloise Lagedijk aan de beurt.

Noem het toeval of niet, maar deze twee personen, die we tegenkwamen, lijken sprekend op de HH. Bij het benzinesation rechtsaf en daar toch weer een klein stukje Erasmuspad tot aan het Zuiderpark. Warmte maakte zich meester van ons, maar het was nog steeds droog. Dat gold inmiddels ook weer voor de kelen en het speurende oog van HH merkte een op horeca lijkend geheel op. Het bleek Nirvana (een staat waarin de vlam van de levensdorst geheel gedoofd is) te zijn.

Op de HH was die staat zeker niet van toepassing en het Weizenbiertje gaf daar op meer dan 1 manier blijk van. Dat anderen wilden dat we deelgenoot werden van hun relatieproblemen deed daar niets aan af. Ook de roep van de koekoek was geen plezierverpester. Aanmerkelijk verkwikt werd de tocht voortgezet tot het moment van inkeer en gekozen werd om koers te zetten naar Zuidplein om daar de metro te pakken en bij Rijnhaven uit te stappen. HH had namelijk nog een fabeltasties plan en wel dit: afbieren bij de Kaapse Brouwers. En zo geschiedde. Na wat opstartproblemen met bestellen genoten we met volle teugen van de inhoud van Kaapse Emmers en oesterzwam- en curry-kokosbitterballen. De regen hield zich verder afzijdig. Al met al een superdag met dit resultaat.

GHW 97: Toch wandelen

Hoewel de voortekenen ineens verslechterden waardoor zicht op een verhaal voor u als lezer onzeker waren ging dan toch op vrijdagmorgen de bevrijdende Whatsapp ringtoon en werd het duidelijk. We konden, vanuit huize HF kwamen deze verlossende woorden.

We kunnen niet zoals de heer Omtzigt hier een tientallen pagina's dik memo aan wijden, dan gaan anderen ermee aan de haal. Wat wel gezegd kan worden? Er waren voorvallen geweest die een wandeling niet letterlijk in de weg zitten maar in de meest niet erotische zin van het woord toch wel. Vandaar deze korte maar denken wij verstandige toelichting.

Wat vooraf ging? Een week niet wandelen samen.

Wat bleek? HF had iets ondenifieerbaars opgedoken wat zou langskomen bij een bepaald raad eens een huis. Dit specifieke plekje zorgt voor gevoeligheden die u wellicht niet achter de HH zou hebben gezocht. Zo zie je maar, als je honger hebt moet je eten en niet wandelen. 

HF belde aan bij HH en liep snel weer weg. Bleek achteraf goed bedoeld want bij de 2e poging was er een geschenk bij. 

Daarna konden zij op weg waarbij onderweg de wereldproblemen en datgene waarover wij niets kunnen zeggen werd doorgenomen. Dan werkt bevrijdend tijdens de wandeling hebben de HH inmiddels vastgesteld. Zodoende kon bij Maarn de A12 aan de overige gebruikers worden teruggegeven en parkeerde HF bijzonder fraai bij een gele bus, een omkleedbank en diverse kevers.

Daarna gingen zij op pad, waarbij het apparaat van HH eerst niet wenste te doen waarvoor het toch bedoeld is, n.l. de route aangeven al navigerend. Maar uiteindelijk gaf het zich gewonnen en daar gingen zij. Omdat de route niet geverifieerd was hoefden de HH ook geen paspoort de laten zien.

Al direct kwamen wij op de plek die hiervoor reeds werd aangeduid dus met de blik naar links kon het snel verder en stonden de HH voor de eerste maar zeker niet het laatste keuzemoment van deze middag. HF kent inmiddels de voorliefde van HH inzake met de klok mee dus als zodanig was dit geen verrassing.

Een kort stuk van herkenning maar daarna werden de HH niet verifieerbaar. Dat bleek ook voor HH op te gaan zoals net gezegd. Keuvelend over van alles maar met name ook weer niet werden de kilometers gevreten. We hebben een eer hoog te houden dus als het maar boven de 5 wordt. 

Nauwelijks niet in de natuur deze wandeling en erg mooi. Het is bijna of de moeder van de natuur wil laten zien wat zij in huis heeft en gelooft ons, dat is heel veel.  Dat paarden hier hun eigen wandelpaden en speeltuinen hebben bleek alras. Niettemin als je een dergelijk edel dier hebt en niet de juiste connecties met en van Grunsven kun je hier terecht.

Stevig verder wandelend bereik je dan rond 13u een bank en wat voor een. Water moest erbij komen maar zeker ook brood. Op die manier werkt de benenmotor eigenlijk vanzelf. Natuurlijk zijn goede schoenen onontbeerlijk maar die hebben de HH allang. Een alleraardigst tafereel bood het uitzicht op een ander eetgezelschap (van hier zullen we maar zeggen) waarbij damesmeisjes de overhand hadden en de jongere heer zich over het inklapbare meubilair mocht  ontfermen. Wij konden niet anders dan vriendelijk toekijken en natuurlijk minstens even vriendelijk tot ziens zeggen toen men verder moest. Wij dachten er wat van en besloten ook verder te gaan. Overigens is deze plek erg geliefd onder bevriende stellen (m+v) want als je ergens hormonen kwijt kunt is het wel hier en niet op de eilanden.

Hoewel we ons steevast aan de route wensten te houden brak hier een moment van ongehoorzaamheid aan. Maar goed ook, anders waren de mooiste momenten ons maar ook u bespaard gebleven en wie wil dat nou wel?

Een merengebied met bijna geen water, wildlife zover als we maar wilden kijken en een ruime weg terug kwamen op ons pad. Gelukkig was het hier even wat minder zonnig anders hadden wij deze etappen ongetwijfeld minder makkelijk op papier gezet. Weet je van volhouden dan zou je weer kunnen lunchen op het bekende bankjes complex maar de HH besloten verder te gaan. Hierna wordt het verwarrend omdat de landgoederen heel snel van naam wisselen. Tevens werd een damesmeisje in de strijd geworpen om de HH van de route af te laten geraken met het idee van een medische keuring en dergelijke. Wij trapten er 1> niet in en 2> gewoon verder. Ook de grafheuvel lieten wij met rust.

Dan kom je onvermijdelijk langs een toeterclub waarbij zij die de toeter nog niet goed kunnen bedienen worden verplicht de tonen buiten het pand uit te proberen.

Hoe dan ook, wij keken met uitzondering van HH, niet naar het raadsel en vervolgden onze weg naar mogelijke horeca en warempel, die was er.

3 weizen, een Duveltje en warme hapjes (ja ook met dit weer). Daarna gas erop en naar huis alwaar de damesmeisjes alweer staan of zitten te popelen om de verhalen aan te horen.

Misschien tot volgende keer en anders fijne vaccinatie!

Overigens deden wij deze: https://www.routeyou.com/nl-nl/route/view/8820791/wandelroute/leersumse-veld

GHW 96: Ik wil graag een nieuwe vriend

Voor alle duidelijkheid: de titel van dit verslag slaat niet op de HH. Enfin. Sommige soorten en getelde besmettingen in Nederland nemen af, maar de HH zijn nog steeds niet af van hun wandelkoorts. En zelfs zo erg, dat de wandeling van vorige week nog maar nauwelijks afgelopen was en het plan voor de wandeling van deze week al panklaar was gemaakt. In het verre verleden had HH ooit eens bezoek gebracht aan het Belgische Postel en haar abdij.

Dat had een behoorlijke indruk achtergelaten en was aanleiding voor hem om er nu een HH-bezoek van te maken met een passende wandeling er aan vastgeknoopt. De heen- en waarschijnlijk ook de terugreis is wel wat langer dan de HH normaal als maximaal aanhouden, maar het verlangen was groot. Het vertrektijdstip werd wat naar voren gehaald, zodat het weerzien rond negen uur plaatsvond. HH belde aan bij huize HF. Aangezien HF nog een afspraakje had met een witte pony deed VM de deur open. Een verrassing  voor HH, die op zijn beurt twee verrassingen voor HF bij zich droeg. Kortom: een mooi begin. Niet alleen de HH gingen op pad. Ook een beperkt aantal varkens mochten een ritje maken en wel in een vrachtwagen. Een andere vrachtwagen veranderde van rijbaan om in te halen, maar na een minuutje bedacht de bestuurder zich en ging onverrichterzake terug. HF had wat moeite met het volgen van HH.

Wist u trouwens dat Reusel ontzettend groot is en vele ingaande wegen kent? Vlak daarna parkeerde HH de auto bij de bestemmingsabdij en kon het schoenenritueel beginnen. De HH droegen beiden een afritsbroek en HH had afgeritst. Op die manier werd de wandeling begonnen en passeerden we de zaak, waar onder andere echt Postels brood te koop is; zelfs halfje. De HH hadden al brood en konden dus gelijk doorlopen richting natuur. Men nodigde middels een bord ons uit om te beginnen met de 12 kilometer lange blauwe route. Dankbaar werd er gebruik gemaakt van het aanbod, hoewel de HH t.z.t. hun eigen plan zouden uitvoeren. Het fietspad is van beton en het brede pad is voorzien van verharding in de vorm van steentjes en zand. Het beloofde een warme dag te worden, maar in de schaduw was het uitstekend te doen. En we hadden tot 13.00 uur voor zon betaald, dus vanaf dat moment was het maar afwachten of de zonneschijn nog zou voortduren. Voorlopig dus wel. De wind hield zich afzijdig. Vlak voordat we de bebossing in zouden gaan, kreeg HH de gelegenheid om zijn toch al aanzienlijke fotoverzameling van Belgisch-Nederlandse grenspalen uit te breiden.

Op verzoek van de paal gingen we gedrieën op de foto. Aan de Postelseheideweg kan men op een bord lezen hoe het gekomen is met de Pielis. Burgemeester Linders heeft er zeker mee te maken gehad. Bij het kruispunt moesten de man en zijn vouw of de vrouw en haar man even checken of ze inderdaad met de fiets waren.

De HH liepen verder langs de aardappelvelden om kort daarna een gedeelte van de Nederlandse Kempen te betreden. Veel paden hier doen aan duinen denken: best wel mul. En ze zijn door kuilvorming erg in trek bij veldrijders; al dan niet gemotoriseerd. In het gebied Stevensbergen leven onder andere gladde slangen. HF was verbaasd door de naam, aangezien zijns inziens slangen allemaal glad zijn. Maar ja, toen wist hij nog niet, dat de naam komt door de ongekielde schubben.

Het leek de HH nuttig om zo langzamerhand de magen te voorzien wat nog wat water en daarnaast ook brood. De picknickbank met tafel kwam daarom als geroepen. Na de fijne onderbreking was het 13.00 uur geworden en begon de zon zich af en toe achter wat wolken terug te trekken. Maar de rest van de wandeling kwamen de zonnestralen ons toch nog regelmatig bezoeken. Het paard trok een wagen met drie passagiers en volgens de menster deed het paard het nog steeds met plezier. Over en weer werd een prettige voortzetting van de reis toegewenst. Bij de stroomdraad uit de 1e wereldoorlog stond nog altijd iemand op wacht en bleef stoïcijns staan ondanks de aanwezigheid van twee toeristen en de HH. Nu kwam over een breed pad een stuk op weg naar de minicamping Het Ven. De HH waren vol lof over de wandeling an sich en ook de weersomstandigheden ook al was er nog ruim drie kilometer te gaan onder andere langs een veld met doperwten in de maak en aan de andere kant Steenhoven Country Club. Al dan niet gehandicapten speelden daar golf. Bij de poel werd HH even aan thuis herinnerd door kikkerverhalen.

En zo liepen de HH Postel weer binnen met zelfs een stukje van de pelgrimstocht naar Santiago de Compostella op zak. Eerst even schoenwissel en toen snel naar Gasthof De Beiaard. Te aldaar kozen de HH voor een Postel abdijbier in de vorm van Blond en Dobbel. Als bijgerecht werd voor de kaasplank gekozen. Na de versnaperingen werd nog de abdij bezocht. In de kruidentuin stond een wonderboom. De HH vonden het inderdaad een wonderboom: er was niets te bekennen. Een bezoek aan de kerk maakte het geheel compleet en kon de thuisreis worden aanvaard. De boordcomputer leidde ons op een leuke alternatieve wijze richting Tilburg. Afgezien van wat fileleed was ook de rest van de reis prettig en kon GHW nummer 96 worden bijgeschreven.

GHW 95: De HH sloegen een biertje over

Nog vijf te gaan aangaande de komende en aanstaande publicatie. Het zal de lezer(s) m/v worst wezen maar voor de HH een essentieel onderdeel van de dagvulling. Waar zouden we zijn zonder de HH?

Eerst maar eens vandaag. Waar gingen we heen?

Nou, dat was best een hele opgave aangezien we de diverse forten zouden gaan zien almede rare jongens Die romeinen. 

Kort samengevat, een rondje Utrecht. https://www.routeyou.com/nl-nl/route/view/8062305/wandelroute/rondje-utrecht

De start kan in Utrecht zelf maar waarom zoveel eer als je ook in een rustige woonomgeving de auto kwijt kunt en op die manier de start op 2 manieren kunt doen.

Wij waren benieuwd en deden beide opties deels helemaal maar daarna liep het op rolletjes. HH had zijn oude apparaatje bij zich, HF op diens beurt controleerde HH want tja,techniek is ook maar een hulpmiddel. Niettemin kwam het goed en de tred erin. Als eerste betraden wij een bekend water met dito plaatjes maar het kan en kon geen kwaad om nogmaals de foto bewerking erop los te laten. Het resultaat van dergelijke vlijt is deels voorhanden ter illustratie van de route. Naarmate wij verder wandelden werd de afstand tot de parkeer auto alleen maar groter, maar dat deerde ons op dat moment weinig tot niets.

Hadden wij al verteld waar de route heen zou gaan? Nou, die grote stad min of meer centraal gelegen kwam binnen handbereik. Door woonwijken, langs water en uiteindelijk kon je dan toch niet meer spreken van de spreekwoordelijke geen hond op straat want het werd drukker. De kroeg op de hoek kende heren die de kleding nog niet helemaal aan hadden getrokken maar in deze streken kijkt men daar niet van op. 

Gedurende de hele route viel ons op dat de verlengde winterslaap de damesmeisjes goed had gedaan. Frivool en toch voorzichtig toonden zij zich aan de overige mensheid en hierbij werd de glorieuze overwinning niet geschroomd om te etaleren. Langs de Hervormde school (niet veel van te zien sinds ons laatste bezoek) maar natuurlijk ook met zicht op andere activiteiten langs het water. Vanzelf kom je dan in de drukke binnenstad die zijn naam eer aan deed.

Wij konden weerstand bieden aan terrasbezoek en kozen voor de doorwandeling. Dit ging deels aan de andere kant terug, met een blik op de steigerdom. Niet lang daarna, via de lunchbreak, een parkje, en zo meer werd wederom een andere waterkant inclusief pad bereikt alwaar het met gezelschap smalle paden bleken te zijn. Een bepaald fort geeft weinig blijk en van zichzelf. Gelukkig konden wij nagenoeg iedereen afwenden en gingen wij stug door op weg naar Amelisweerd en andere mooie plekjes, waar de Utrechter graag komt. Of hier dwang bijzit is de HH niet gebleken, wel de gehoorzaamheid op dit punt.

Prachtig stuk van de route maar best druk. Door naar het fort bij Vechten, onderwijl langskomend bij de 2CV club, nee geen reclame hier. Genoemd fort was me daar wel een ontdekking. Het ziet er keurig uit, het is groot en als alles weer open is biedt het meerdere activiteiten aan die zeer gevarieerd zijn. De auto kun je hier prima kwijt dus de HH kunnen een bezoek aanraden. Vergeet de toiletruimte niet.

Wij konden hier de druk niet weerstaan en vroegen een alleraardigst damesmeisje ons te voorzien van Weizenbieren, nu graag in de kleine glazen. We moesten nog even tenslotte. Dat smaakte opperbest en wederom met enige aarzeling lukte het ons wederom het geheel achter ons te laten.

Vervolgens bracht de route ons langs en door die rare romeinse jongens en wat konden die laag bouwen zeg. Als het maar groot is zullen we maar zeggen. Enige fantasie en voor-inlezing lijkt ons voor de leek wel handig anders is het best lastig om het goed te zien. Niettemin een belangrijke plek in de oudheid en al wandelend te bekijken.

Daarna ging het verder door mooie buitenplekken en werd via let op natuurbos de auto bereikt waarna via een alleen bij HH bekende route

heel listig de file opgeheven en konden de HH aan de drank en een hapje.

Wat een top dag. Weer = 9,5 Route = 9 Horeca onderweg = 8