Dat had een behoorlijke indruk achtergelaten en was aanleiding voor hem om er nu een HH-bezoek van te maken met een passende wandeling er aan vastgeknoopt. De heen- en waarschijnlijk ook de terugreis is wel wat langer dan de HH normaal als maximaal aanhouden, maar het verlangen was groot. Het vertrektijdstip werd wat naar voren gehaald, zodat het weerzien rond negen uur plaatsvond. HH belde aan bij huize HF. Aangezien HF nog een afspraakje had met een witte pony deed VM de deur open. Een verrassing voor HH, die op zijn beurt twee verrassingen voor HF bij zich droeg. Kortom: een mooi begin. Niet alleen de HH gingen op pad. Ook een beperkt aantal varkens mochten een ritje maken en wel in een vrachtwagen. Een andere vrachtwagen veranderde van rijbaan om in te halen, maar na een minuutje bedacht de bestuurder zich en ging onverrichterzake terug. HF had wat moeite met het volgen van HH.
Wist u trouwens dat Reusel ontzettend groot is en vele ingaande wegen kent? Vlak daarna parkeerde HH de auto bij de bestemmingsabdij en kon het schoenenritueel beginnen. De HH droegen beiden een afritsbroek en HH had afgeritst. Op die manier werd de wandeling begonnen en passeerden we de zaak, waar onder andere echt Postels brood te koop is; zelfs halfje. De HH hadden al brood en konden dus gelijk doorlopen richting natuur. Men nodigde middels een bord ons uit om te beginnen met de 12 kilometer lange blauwe route. Dankbaar werd er gebruik gemaakt van het aanbod, hoewel de HH t.z.t. hun eigen plan zouden uitvoeren. Het fietspad is van beton en het brede pad is voorzien van verharding in de vorm van steentjes en zand. Het beloofde een warme dag te worden, maar in de schaduw was het uitstekend te doen. En we hadden tot 13.00 uur voor zon betaald, dus vanaf dat moment was het maar afwachten of de zonneschijn nog zou voortduren. Voorlopig dus wel. De wind hield zich afzijdig. Vlak voordat we de bebossing in zouden gaan, kreeg HH de gelegenheid om zijn toch al aanzienlijke fotoverzameling van Belgisch-Nederlandse grenspalen uit te breiden.
Op verzoek van de paal gingen we gedrieën op de foto. Aan de Postelseheideweg kan men op een bord lezen hoe het gekomen is met de Pielis. Burgemeester Linders heeft er zeker mee te maken gehad. Bij het kruispunt moesten de man en zijn vouw of de vrouw en haar man even checken of ze inderdaad met de fiets waren.
De HH liepen verder langs de aardappelvelden om kort daarna een gedeelte van de Nederlandse Kempen te betreden. Veel paden hier doen aan duinen denken: best wel mul. En ze zijn door kuilvorming erg in trek bij veldrijders; al dan niet gemotoriseerd. In het gebied Stevensbergen leven onder andere gladde slangen. HF was verbaasd door de naam, aangezien zijns inziens slangen allemaal glad zijn. Maar ja, toen wist hij nog niet, dat de naam komt door de ongekielde schubben.
Het leek de HH nuttig om zo langzamerhand de magen te voorzien wat nog wat water en daarnaast ook brood. De picknickbank met tafel kwam daarom als geroepen. Na de fijne onderbreking was het 13.00 uur geworden en begon de zon zich af en toe achter wat wolken terug te trekken. Maar de rest van de wandeling kwamen de zonnestralen ons toch nog regelmatig bezoeken. Het paard trok een wagen met drie passagiers en volgens de menster deed het paard het nog steeds met plezier. Over en weer werd een prettige voortzetting van de reis toegewenst. Bij de stroomdraad uit de 1e wereldoorlog stond nog altijd iemand op wacht en bleef stoïcijns staan ondanks de aanwezigheid van twee toeristen en de HH. Nu kwam over een breed pad een stuk op weg naar de minicamping Het Ven. De HH waren vol lof over de wandeling an sich en ook de weersomstandigheden ook al was er nog ruim drie kilometer te gaan onder andere langs een veld met doperwten in de maak en aan de andere kant Steenhoven Country Club. Al dan niet gehandicapten speelden daar golf. Bij de poel werd HH even aan thuis herinnerd door kikkerverhalen.
En zo liepen de HH Postel weer binnen met zelfs een stukje van de pelgrimstocht naar Santiago de Compostella op zak. Eerst even schoenwissel en toen snel naar Gasthof De Beiaard. Te aldaar kozen de HH voor een Postel abdijbier in de vorm van Blond en Dobbel. Als bijgerecht werd voor de kaasplank gekozen. Na de versnaperingen werd nog de abdij bezocht. In de kruidentuin stond een wonderboom. De HH vonden het inderdaad een wonderboom: er was niets te bekennen. Een bezoek aan de kerk maakte het geheel compleet en kon de thuisreis worden aanvaard. De boordcomputer leidde ons op een leuke alternatieve wijze richting Tilburg. Afgezien van wat fileleed was ook de rest van de reis prettig en kon GHW nummer 96 worden bijgeschreven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten