Groene Heeren Wissel elf: hebben jullie de beelden al gezien?

Tijdens het evaluatiegesprek van vorige week vrijdag kwamen onder meer aan bod plaatsen en/of routes, die wel weer eens voor een wandeling in aanmerking zouden kunnen komen. HH was blijkbaar enkele suggesties niet vergeten en al op maandag resulteerde dat in een fraai uitgewerkte wandeluitvoering in de omgeving van Spijkenisse. Zeker; er zitten stukken bij, die reeds gedaan zijn door de HH, maar dat mag van de Wandelpolitie. Over politie gesproken: het leven van een politiemol gaat slechts tijdelijk over mooie rozen. Daarna volgen de uitgebloeide exemplaren. Andere bloemen waren voor onze koning, die, tot groot plezier van de medewerkers van een strandpaviljoen bij West-Terschelling, neerstreek op het eiland.

En over eilanden gesproken; nog even dit. Maart, april of May; dit jaar gaat wat de HH betreft qua het Verenigd Koninkrijk in de boeken als een dramaspel: een lach en een traan. Toe de point nu. Om in Spijkenisse te geraken, kan je persoonlijk vervoer doen, maar ook de openbare versie staat ter beschikking. Om onze Fransozen een weekje rust te gunnen, werd het OV weer eens ingezet. Achteraf gezien was het tijdschema, dat HF uitgedokterd had een mooie. Dat toch nog een metro eerder op Beurs kon worden genomen, kwam door toeval, onderling contact en de RET. Een ieder, die ook maar iets meteorologisch te vertellen had via radio, krant of tv wist dat het een zonnige dag zou worden. HH was daarop redelijk voorbereid, maar HF was aardig overdressed zullen we maar zeggen. Tijdens de rit werden de HH regelmatig voorzien van informatie over stopplekken. Al naar gelang werd dat gedaan in het Nederlands of de taal der Engelsen (niet tegelijkertijd natuurlijk). Het resultaat mocht er zijn: nog voor elf uur was het eindstation De Akkers bereikt. Meteen ontdeed HF zich van de jas en verstopte deze in de rugzak. Dit alles onder toeziend oog van de visboer en zijn vrouw. Om duidelijke redenen had HH een papieren exemplaar van de wandelroute meegenomen en las voor. Dit is hij eigenlijk de hele wandeling consequent blijven doen.

Nauwelijks waren de eerste stappen gezet, of de HH werden grappig verrast door dit waarschuwingsbord en een bijpassend verzoek. Dat de man met het gemotoriseerde liftgevaarte even wat stenen achter wielen ging leggen, drukte de pret niet. Net zo min als de gans met 1 poot. Ook de druk bellende fietser in camouflagepak (naast horen zagen we hem toch ook nog) gooide geen roet in het eten. De Golden Retriever schuurde zijn bipsjeuk af aan het asfalt en wij passeerden de walvisstaarten alvorens de weidse blikken van het open veld te kunnen aanschouwen. In de verte waren de contouren van de eerste trekpleister al te zien. De kerk van Simonshaven. Voordat die binnen schootsafstand was, werd de aandacht opgevraagd door een aantal haaskonijnen.

Vlak voorbij de kerk stonden een aantal auto's bijna tegen een hek geparkeerd. Volgens HF betrof het hier vierwielers, die graag het weiland in zouden willen trekken. Mocht u behoefde hebben of op zoek zijn naar pijpbeugels: sla uw slag in Simonshaven. HH bekeek even iets aan het huis aan de Ring 21. De man, die ons had begroet als zijnde Heeren, liet ons toen ongevraagd weten dat het huis verkocht is. Waarschijnlijk zagen we er kooplustig uit. Naast de mededeling kregen we ook nog direct een vraag in de maag gesplitst. Of we de beelden al hadden gezien. Nee, natuurlijk niet. De plek waar de beelden staan is aan de zijkant van het huis en daar waren we nog niet langs gekomen. Nadat we ook nog deelgenoot waren gemaakt van het dat de man ooit een baan had en werkte bij de elektriciteitscentrale en dat daar de beelden vandaan kwamen vonden we het welletjes. Mede door andere beelden en visioenen, die al dan niet te maken hebben met kunstuitingen zullen we Simonshaven nooit meer kunnen vergeten. Het uitzwaairitueel werd uitgevoerd door een viertal blaffers en een veelvoud daarvan aan kabouters en hun makkers. Tijd om naar het recreatiegebied Bernisse te gaan. Daar zijn de HH wel eerder geweest, maar dit keer was de aanvliegroute toch weer heel anders. Dat leverde ook nieuwe inzichten op. Een man en een vrouw liepen ons tegemoet. Beiden hielden in een hand een zwart foedraal met iets ronds daarin. De beruchte koppensnellers van Zuidland? Gelukkig weten we het niet. Zuytland Buiten lieten we achter ons en voorgegaan door twee hazen (eentje vol twijfels) op zoek naar een bankje in de zon om wat te eten en te drinken. Vlak na het hoogspanningsstation deed zich een uitgelezen mogelijkheid voor. Daar gingen wat kledingstukken uit en werden muzikale t-shirts naar voren getoverd. De lunch bestond uit bij de 1 broodjes en bij de ander (door omstandigheden) sneetjes brood, waarbij ook het kapje niet werd geschuwd. Beetje water erbij. Zo, dat was wel even lekker.

HH was erg te spreken over de manier waarop de streepjes op de meeste schelpjes waren aangebracht. HF vroeg even aandacht voor 1 van de weinige vlinders die zich nog op Nederlands grondgebied bevinden. Bij de visvijver gaven de HH over en weer toe, dat wel eens handige dingen waren toegeëigend. Ach, wat doet het er eigenlijk toe. Voor, tijdens en na de tunnel herinnerde HH er aan, dat we daar in de buurt ooit getuigen waren voor een fenomeen veroorzaakt door een persoon met een hengel. Gauw doorgaan, want stilstaan bij zaken kan soms goed zijn, maar bij wandelingen is de insteek toch nog steeds voortgaan. Dus ondanks kwakende eenden in het veld en bij HH werd Geervliet zodoende toch nog vrij snel bereikt. Er is daar een pleisterplaats, maar aangezien de HH niet over noemenswaardige wonden beschikten, werd er geen gebruik van gemaakt. Wist u dat HH voor bij eventualiteiten altijd pleisters bij zich heeft? Het welkomstcomité bestond een tweetal poezen.

Bij het grachtje en het Stadhuis was nu geen trouwplechtigheid en waarschijnlijk ook geen luidkeelse pauw op het dak. Een gans poogde de honneurs waar te nemen. Na de kerk en nog wat kunst en dikke preien verlieten we de goegemeente en werden nauwkeurig in de gaten gehouden door waakganzen op de dijk van het Hartelkanaal. Waarom zal altijd een raadsel blijven, maar een tegemoetkomende fietser verschafte zichzelf plezier door op een zeer triomfantelijke toon ons te laten weten, dat hij geen lifters meeneemt. Dat maakte bij HF zoveel los dat hij al dan niet onder 24 gedeeld door 7 toezichthoudende camera's iets in de natuur achterliet.

Bij het hek van de jachthaven leek het of een ernstig gevaarlijk iets daar had huisgehouden.
Zonder kleerscheuren konden de HH elkander op de foto zetten. Over de bij deze tot mollendijk omgedoopte dijk ging het langs een gebouw van een ex-werkgever van HF en een diervriendelijke vereniging. Uiteraard hadden we niet gerekend op de herdershond met een enorm formaat tak in zijn bek. De hond moest laag blijven van de beheerders, anders zou onze kledij vuil kunnen worden. HF zou dat geen probleem hebben gevonden, waarop de beheerster de hond aanmoedigde om een kusje uit te delen. De hond was duidelijk niet bereid om gelijk bij de eerste ontmoeting te zoenen. Nu volgde een stuk met onder andere bloesems, knotwilgen, een boom met een harde plasser, waterpartijtjes en een broedende zwaan. De vrouw van het fietsechtpaar, ogenschijnlijk door het lenteachtige weer, besloot dat zij het maar gingen doen. Gelukkig niet waar wij bij waren. Een jongedame in sportoutfit had wellicht last van dezelfde lentekriebels, want op allerlei manieren deed zij vlak bij ons een soort van balts. Niet dat de HH daar ongevoelig voor zijn, maar first things first en we hadden nog een metro-afspraak. Langs de Spijkenisserbrug (voor de gelegenheid had men deze omhoog gedaan) en de oude oversteekplaats, waar slechts de groene poorten nog van resteren op naar het gebied waar men een haven aanlegt en veel nieuwbouw pleegt.

Had HF nou maar niet het zogenaamd beter geweten, want nu was er ineens sprake van afwijken van de route. Voor straf moest hij met de telefoon, met behulp van GPS weliswaar, de HH op weg naar de metro helpen. De meneer met de scheepvaartoverall was bezig met het demonteren van een voorwiel van een auto De eigenaresse van de auto vroeg iets en de meneer herhaalde de vraag: Wat gaat dat kosten? Bij gebrek aan nieuwsgierigheid naar het antwoord liepen we door en bereikten daarna vlot het metrostation. De metro bracht ons heelhuids terug bij Beurs. Na wat wikken en wegen kozen we als nabesprekingsplaats Stalles aan de Nieuwe Binnenweg. Daar versnaperenden we Karmelieten, La Chouffe, Goose Island IPA en bitterballen en aanverwante artikelen. Niet met zo'n rood hoofd als vorige week, maar zeker zo voldaan na de zonovergoten ervaringen van vandaag groetten we elkaar en gingen huiswaarts.