Onze premier kwam deze week opdraven om aan de natie te laten weten, dat vanaf 11 mei de basisscholen weer open mogen. Goed nieuws voor velen, denken we zo. De HH zullen voorlopig trouwens geen gebruik maken van het aanbod. Noch de stoelen noch de banken en wellicht ook de leerstof spreekt ons enorm aan. Een wandeling daarentegen; daar zijn we zeker voor te porren. En de keuze daarin is ook nog eens behoorlijk groot. Okee, België is verboden terrein, dus daar komen we voorlopig nog niet.
Maar ons eigen land kent ook nog wel wat verborgen schatten. Ooit deden de HH een onvergetelijke wandeling in de buurt van Vianen. Vooral onvergetelijk omdat de route toen voor ons ruimschoots uitgebreid werd door een verboden doorgaan. Maar vergevingsgezind als we daar zijn, viel het oog weer op Vianen. Nu met insluiping van Lexmond en niet Everdingen. HF dingdongde bij HH en de verrassing was van beide kanten van het gezicht te lezen. Als troost bood HH HF een doosje met sloopspullen voor buurkinderen. En toen voortvarend met de auto naar Vianen. HF parkeerde en kwam er al snel achter, dat de plek niet helemaal aansloot bij de route. Op zich geen probleem, dus na schoenenhoepla aansluiting gezocht via speeltuin met kleine kaboutermutsjes en buurvrouwpraat. Eenmaal op het juiste pad werden we achtervolgd door een wheeler en was er een bijeenkomst op het parkeerterrein bij het zwembad. Het Viaanse Bos deed herinneringen oplaaien aan vroeger parkeren. Onder de A2 door kwam bekend voor en vlak daarna over een beukenlaan bood het oude Vianen zich aan. Bij de een brug werd op advies van de DPD-besteller ook de andere kant op de foto gezet.
Kijk maar hoe de moeite waard. HH was bekend met het interieur van Vianen; HH was een blanco blad wat dat betreft. Beiden staken desalniettemin de loftrompet. Wij op weg naar de sluizen en een mevrouw deed een verwoede poging om middels hardlopen haar leven aangenamer te maken. Nog een stukje Altstadt en nadat twee damesfietsen ons hadden ingehaald en vrijwel direct rechtsomkeert maakten liepen we over de Lekdijk en bijna tegen een manspersoon, die met een emmer en grijpgraag de dijk van zwerfvuil ontdeed. Een aantal mensen en ook honden maakten gebruik van de mooie zandstrook langs de Lek. Maar ook bij de Put werd gretig gerecreëerd. Voordat we in aanraking konden komen met het jonge kalf van een Schotse Hooglander klommen we omhoog om op zoek te gaan naar Amalia. dat wil zeggen: het kasteel in de buurt, dat ooit de naam Amaliastein droeg. Het echte kasteel is foetsie, maar in het tuintje stat een houten speelkasteel en een aantal bankjes. De HH deden op eentje daarvan de bammen en dergelijke. Een rondje door de vroegere tuin en daarna achter een draaikont aan en richting Lexmond.
Op weg daar naartoe, bedacht HF, dat hij een tuincentrum wilde beginnen. HH: Hoe dan? Verdere uitwerking van het plan moest nog gebeuren, maar HF leek het leuk om middels een centrum te kunnen helpen met een tuin of zoiets. Al lopend over de dijk, mijmerden de HH, dat het wel erg prettig was, dat er geen sprake was van storing door motoren en cabrio's. Gelukkig kwamen daarna regelmatig beide genoemden de rust verstoren.
Dat gold niet voor de blaffende hondjes en de rolschaatsmeisjes. De nieuwbouw deed een beetje raar aan, maar het jonge zwarte hondje veranderde de zaken en weer blij gingen we Lexmond binnen. De vraag is nu, dit pand nog bewoond is. Het antwoord is ja en dat hebben we uit de eerste hand van de eigenaar, die ook nog het pand ernaast bezit en bewoond. De HH vinden het dorp leuk en, naast het feit dat het op ruim drie meter boven NAP ligt, doet men er ook nog aan humor.
Twee voorbeelden daarvan. Na een waarschijnlijk onbedoeld mooi kunstwerk onder de snelweg door en er langs, zodat het Merwedekanaal dichtbij en goed zichtbaar werd. Wat fietsers en de muts van een grote kabouterbroer later, mochten we langs de Oude Zederik lopen. Het stukje tussen de twee rijen wilgen in was af en toe een uitdaging, maar na het haasschaap
werd het door 1 rij wilgen een stuk aangenamer. Ook deed HH daar de ontdekking, dat zijn broek vol zat met stuifmeel van koolzaad. HF voldeed aan dezelfde omschrijving. Terug in Vianen deed HH een gepassioneerde poging om HF te informeren over het Groote Niets. Niets was hem te veel om het duidelijk te krijgen. Maar net als met het verhaal inzake the Big Bang, haakte HF op zeer vroeg stadium af. OP verzoek van HH werd het laatste stuk niet over het pad van houtsnippers, maar over het fietspad gelopen. Van een inzamelingsactie voor de mevrouw met streepjes T-shirt zagen we af en zodoende mochten we een echte kabouter in vol ornaat aanschouwen.
En ja, ook hebben we best veel nimfen mogen zien. En toen was de koek op. Op de terugweg vlak na Utrecht mochten we even in de file staan. Wat een vertrouwd gevoel was dat. Ter afsluiting werd er ter HH-huize biertjes gedronken en Airfryhapjes gegeten. Nadat HH nog even de erg lage tonen van Doin` It Right had gehoord, keerde hij huiswaarts. Dergelijke dagen smaken naar meer. Tot de volgende keer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten