GHW 79: pas op, niet geverifieerd!

Wat een rare titel zult u zeggen, versteld staande tegen een obstakel. Maar het is dan ook zeker nodig dat wij de tijd krijgen onszelf en vergezelde handelingen te verduidelijken.

Wat wil het geval? Tot het laatst was het doorgaan van de onderhavige wandeling onderworpen aan de voorspellingen van verschillende websites die van zichzelf vinden dat zij daar heel bekwaam in zijn. Gelukkig dat de groene HH behept en voorzien van zeer wel functionerende hersencellen en op die manier in staat zijn om conclusies te trekken die niet altijd overeenkomen met hetgeen beweerd wordt.

Waar aan te denken horen wij denken in de verte? Nou bijvoorbeeld een concreet voorbeeld: 

Wanneer gaat het niet regenen en waar dan niet? Dat zijn zomaar wat vragen die HH ter preparatie van een onderneming aan zichzelf maar ook aan elkander moeten durven vragen en wat in feite ook zou moeten. Aan de HH de zelf opgelegde taken om het elke week weer aan de voorbereiding niet te laten liggen. Vandaar dat rond 9 uur de telefoon werd gebruikt om deze tegen elkaars oren aan te houden en door middel van het kiezen van een bij onze lezers onbekend nummer elkaars aangename stem te horen, al was he
t maar voor wat die ander van het weer vond. Tegenstrijdige berichtgeving werd genegeerd en vanaf nu zouden wij het heft in eigen en elkaars hand nemen. Zo kon het gebeuren dat HF zich rond 10 uur meldde ten huizen van HH, alwaar ter algehele controle "de vrouw van" ook aanwezig was. Het lijkt een subtiel verschil maar die tussen haakjes zijn bewust gehanteerd.

Kort gezellig maar al snel zouden elkaars wegen zich niet meer ten huize van bevinden aangezien de HH als eerste ervoor kozen weg te gaan richting het begin van de route. 

Op meer dan voortreffelijke wijze bereikten wij het startpunt en natuurlijk het bekende ritueel van alles wat je kort hiervoor hebt aangetrokken weer uit doen maar daarna door middel van een elleboog tik begon dan toch het avontuur, op voorspraak en keuze van HH ging het linksom. Dat betekende eerst door een door vocht getergde woonwijk voorzien van hoogteverschillen die door de HH met enige onverschilligheid werden getrotseerd. Maakt ons eigenlijk niet uit.

Op enig moment kwam ons een klein wit hotel ter beelding waarvan HH een alleraardigste anekdote wist te mouwschudden. Prachtig en op het juiste moment. Via een museum (niet geopend, waarom weet u ook wel) met een menspersoon aan de muur vastgezet ging het dan op weg naar terug naar Oegstgeest. Dat betekende een hartelijke blijdschap met name waar wij door het dorp mochten. Men heeft hier gebouwen van vroeger maar ook het hier en nu wordt niet vergeten.

Eenmaal door de dorpsstraat werd nog snel een blik achteruit geworpen, want de HH zijn bekend met hun reputatie. Prachtig maar ook hier dient een doorloop te geschieden, de HH zijn immers altijd op weg en Warmond was aanstaande.

Eerst nog de plas, met een naam zijnde Klinkenbergerplas. Van ooit gelden was dit deel van de route bekend, maar gelukkig liepen wij tegendraads zodat alles toch weer anders leek. Vrouwen al dan niet zonder hond waren hier voorbereid op de komst van de HH maar iedere onverholen uitnodiging werd door de HH resoluut maar ook meteen afgeslagen. Eenmaal bij de voormalige stationsrestauratie aangekomen kozen wij elk een eigen bank en begon het grote schrokken. Hoewel per heer slechts twee stuks werd er volop van genoten, dit onder toeziend en geruststellende blikken van voorbijgangers.

Niet te lang treuzelen, Leiden was ook onderdeel van dit plan en zodoende werden de rugzakken weer opgedaan en daar gingen zij weer, Warmond toch enigszins verongelijkt achterlatend. Langs wilde olifanten, moeder is een plopkoek en nog meer intieme zaken gingen wij verder. Golfen doet men hier ook, maar soms vanaf de eerste verdieping.

Daarna kregen wij tot aan de molen vergezichten die zich moeilijk in een smartphone laten verpakken in handzaamheid maar pogingen werden wel ondernomen. Over laantjes, al dan niet van natuurlijke oorsprong, bereikte wij de Leidse bewoonde wereld. Aangenaam getroffen door een kerkhof van afgedankte wandelschoenen, verwijdering medicijnresten, kwamen wij toch vrij plotseling in Leiden terecht. Geeft niets, deze konden we hebben. Mooi dat we toch buiten de drukte werden gehouden, hoewel bekendheid met het tafereel niet kan worden ontkend.

Via Heen Weer, de molen, de stadspoort met een onzinsteen, konden wij verder. Langs studentikoos en humor, poezen, een heel gekke auto werd dan toch de vertrek maar nu dan aankomst bereikt of andersom, wie zal het zeggen.

Terug ten huize van HH gauw aan drank en spijzen. Die ene worst kon zo, die andere moest een speciale behandeling ondergaan.

Hoe dan ook, het was mooi geweest.

 

GHW 78: De avondklok en de HH

Voordat we reppen over  de HH-activiteit van deze week, eerst de avondklok. Hoewel niet door hen uitgevonden, hebben de HH hem/haar/het wel gevonden tijdens de jongste wandeling. Ziedaar. 

Dan de wandeling an sich. Vorige week hadden de HH uitvoerig overleg gepleegd over het hoe en wat van de route voor deze week. In gezamenlijk overleg werd heel snel bekend, dat deze route, qua tijdstip en dergelijke, wel te doen moest zijn buiten wat voor avondpendule ook: https://www.routeyou.com/nl-nl/route/view/8192600/wandelroute/natuurpoort-de-seterse-hoeve . HH had de rijbeurt en had al vroeg in de week zin in. Dat duren de dagen lang, maar zo rond tienen ( poezebeestjes zaten bij HF op de uitkijk ) werd het woonhuis van HF aangedaan.  Dit met medebrenging en overhandiging van diverse bladen aangaande muziekluisteren en zo aan HF. Deze kon het niet laten een kleine terugdonatie met idem te doen. U begrijpt het al: de stemming zat er meteen in. HF, voorzien van een nieuw fleecevest, mocht ook voorin zitten, maar zich niet met het stuur bemoeien. Geen punt. Nog geen kilometer onderweg zagen we twee automobielen, die elkander de plek op de weg niet hadden gegund en dusdanig gehavend waren, dat de kreet auto mobiel niet meer van toepassing was. De ingebouwde mevrouw in de auto van HH beloofde ons naar het beginpunt van de wandeling te loodsen. En ze hield woord.

Aangekomen te aldaar, leek het er duidelijk op, dat de HH niet de enigen zijn, die weleens een wandeling maken en daarmee in de ochtend beginnen. Of dat de reden was van het feit, dat het bos iets anders aangevlogen moest worden; geen idee. Schoenwissel? Ja. Groene jassen? Ja. Rugzakken? Ja. Shawls? Ja. Muts? Alleen HH. Handschoenen? HH had de zijne teruggevonden en HF niet. Routeverklikkers aan en vooruit met de geit. Wilde dieren deden middels een spandoek kondt van het feit, dat zij zomaar kunnen oversteken. De HH bleven tijdens de gehele wandeling op hun hoede, maar genoten toch van het geheel. Al snel bleek, dat ook deze streek de afgelopen tijd voorzien was van behoorlijk wat regenwater en dientengevolge plas- en moddervorming. Diverse bomen hadden deze ochtend al een fikse inspanning gedaan, want de zweetdruppels hingen aan hun takken. En zo arriveerden we bij de Follies.

Niet te verwarren met de Folies van Parijs. In dit geval gaat het om de voormalige leemputten. Even een beetje van de route af, maar snel weer terug en wel langs rokende planken en een schuur, waar kettingen aan een bovenbalk zijn bevestigd?!? De dames op leeftijd op mooie van hakken voorziene schoenen zagen toch af van verder wandelen over de modderpaden. Toezicht op ons vanuit de lucht vond plaats middels diverse helikopters van onze eigen luchtmacht. En dan al wandelend door het bos kom je van alles tegen. Iemand met een gele jas bijvoorbeeld. Uit zijn padvindertijd wist HH nog, dat dat doelen of targets zijn voor de plaatselijke jagers. Onderweg zagen we meer van deze targets. Van jagers en hun schieterij hebben we niets gemerkt. Wel van open vlakten met duinvorming en vennen.

En deze militair met zijn geweer in de aanslag. Een vriendelijk groetende man op een elektrisch skateboard beleefde veel plezier en het rijden door water- en modderplassen. Boomversperringen trotserend op  naar de vennen. Bij de eerste daarvan mocht een hond niet het water. Dit tot teleurstelling van de hond en de kinderen, maar de moedr wilde absoluut geen natte hond in heur auto. Iets verderop wel een waterhond (geen zeehond) en een in zand uitgevoerde replica van het Empire State Building sierde daarna de kustlijn. De navolgende Follies heeft een projectontwikkelaar omgetoverd tot villa's voor vleermuizen. De linker- en de rechtervoet van HH hadden inmiddels hun temperaturen aan elkaar aangepast. Hoewel het nog niet voelde als etenstijd stelde HH voor een omgevallen boom te benutten als zitplaats voor de lunch. HF wilde graag nog even doorlopen. HH sloot zich bij deze zienswijze aan. De oversteek van de Vijf Eikenweg was nu aanstaande. Dit ging wel gepaard met tegenliggers uit Rijen. Hondenuitlaattijd bleek aangebroken. Diverse exemplaren, al dan niet vergezeld van een paard en wagen, kwamen op ons pad. En toen begon HF toch best trek te krijgen. Een bank, die niet in de oorspronkelijke staat verkeerde, deed zich uitnodigend voor en de HH, eerst wat aarzelend, maar later zeer enthousiast, namen plaats. De ene nam water en brood met paté en kaas(salade) en de ander water en brood met paté en kaas. Net op het moment, dat we de kuierlatten weer zouden nemen, kwam Lotus langs. U weet, het nu nog jonge hondje, dat straks groot wordt en al wat donkere haren door zijn puppieharen krijgt. En zo bereikten de HH een recreatiegebied aan de rand het bos. Het bos lieten we achter ons en namen het hazenpad. HH vroeg HF af

inzake tafelschikking van na zaten. Eenmaal het Hazenpad verlaten zag HF een hond, die zich enorm goed had verkleed als poes. Carnaval gaat niet door, maar het verkleden kunnen de Brabanders niet laten. Net als drinken op straat. De HH vergeten af en toe de route aan te houden. Deze keer geen onoverkomen

lijkheid. De zandverstuiving dan maar even op een iets andere manier aanvliegen. Het was wel een gewilde plek om te vertoeven; door klein (kon geen tak omhoog krijgen) via groter (kon een tak omhoog houden) tot grootst (hadden andere dingen aan hun hoofd dan takken omhooghouden).  Het leek alsof iets het niets een hardloper ons inhaalde. Nog een ven en daarna werden we geïnformeerd inzake het Gerecht van de HH van Oosterhout van weleer. Overtreders der Wet werden in Oosterhout ter door gebracht en later in de bossen aan een galg gehangen. Voor alle zekerheid waarschijnlijk, want Brabanders zijn best goed als doen alsof.

Na nog wat modderige hindernissen kwamen we terug bij de parkeerplaats. Het aantal geparkeerde auto's was inmiddels enorm toegenomen. In er werden warme dranken verkocht. De HH gingen voor koude dranken naar HF zijn thuis. Daar wachtten geitenkaas en gehaktballetjes op hen. Prettig alcoholische zaken als Steenbrugge Herfstbok en Wild Mill Blond waren de opmaat van de vuurdoop van een eigen brouwsel van HF. De Stoute Ikke werd door beide HH volledig goedgekeurd, zodat HH met een goede muts thuis het resultaat van schilderwerken kon gaan bekijken.

GHW 77: van 's-Gravenland naar 's-Gravenland en dat nog een keer, toen was het genoeg

Landgoederen en groene HH. Wat een passende combinatie zou dat zijn. Als we dat toch eens van een plan naar de werkelijkheid kunnen omzetten, wie zouden we daar wel een plezier mee doen en waarom niet?

Van het ene na het andere voornemen passeerde de revue, wat overbleef was wandelen. De HH hadden dit wel verwacht. Sinds enige tijd gaat het gerucht dat een deel van de HH niet precies meer weet waar wel dan waar niet is gewandeld. Uitvoerig hierover uitweiden heeft niet al teveel zin want de basis is broos dus wat zou het dan voor zien hebben deze onzekerheid over heel de wereld en Nederland te verspreiden. Er verspreidt zich me dunkt ons al genoeg.

Natuurlijk speelt de C-situatie bij de HH ook mee, maar het kan ook de ondraaglijke spanning zijn welke aan de bodem van een dergelijk leed zijn bevestiging vindt. Vandaar dat ook tussen de HH een initiatief rondwaarde die gewag maakte van de mogelijkheid om landgoederen te bezichtigen. Een bijkomend voordeel was dat ook de alhier de basis, de bron en de oorsprong van Natuurmomenten zich schuilhield. Om te synchroniseren dat de valpartij te Den Haag tijdens en ook precies gedurende de wandeling zou plaatsvinden vond er vooraf afstemming omtrent dit gegeven plaats. Omdat Rutte 3 van plan is voortaan alles aan de wilgen te hangen doen wij ook bips van dit overleg.

De verse beschrijving van de ontberingen kunt u hier terugvinden maar bedenk wel: de basis van dit gedoe werd al een hele tijd geleden gelegd.

https://www.routeyou.com/nl-nl/route/view/6088457/recreatieve-wandelroute/wandelen-in-de-s-gavelandse-buitenplaatsen

Eenmaal op weg werd door HF een tussenstop gemaakt ten huize van HH alwaar nieuwe afspraken werden gemaakt inzake tijdschriften distributie, met name vanwege hier en terug.

Tevens haf HH een boekwerk retour waarin vele ontdekkingen inzake het mannelijk gestel aan de orde kwamen. Het was voor HH een leerzame week geweest. Daarna vergaten we beiden de handschoenen, althans dit betreft de plek waar zij zich mogelijk bevinden. Actueel : die van HH zijn weer verschenen.

De route erheen (en dus ook terug) pieste precas in de maximale tijdsduur die de HH gegeven is. Dus dra op weg, niet teveel praten onderweg en snel de auto parkeren. Enigszins bevelend is de opdracht bij de parkeer om hier te keren. Wel nog de vraag of HH de auto kon verlaten maar waar was hij? Reeds lang uit de auto, zie zo. Voor de zekerheid de muts op bij HH.

Ja, waar je aan begint dient ook afmaking te krijgen. Vandaar dit initiatief. Om landgoederen te verbinden met name aan elkaar wordt gebruik gemaakt van bruggen. Sommige dienen ertoe om de ene oever met de andere te verbinden, andere bruggen kennen een volledig separate functie waarover hier niet wordt gerept. Maar bijgaand voorbeeld spreekt voor zich meer dan 1000 foto's. Het is maar goed dat de elasticiteit van de HH niet teloor is gegaan. Maar dit geeft naar weer eens aan dat willekeurige wandel initiatieven niet zonder voldoende vooronderzoek zouden mogen plaatsvinden.

Een lokaal gebruik te alhier is dat men tijdens de wandeling een kledingstuk achterlaat op een plek die ook voor toevallige passanten als zodanig valt te herkennen. Mogelijk dateert dit verschijnsel uit de tachtig jarige oorlog, die zoals iedereen weet best lang duurde, de HH denken dat dit mede door de naam komt.

Ja het klopt, sommige delen van de route kunt u meermaals lopen maar HH mocht als gast van heden de richting kiezen en het verbaast niemand op een enkeling na dit dit niet rechtsaf zou gaan. Bomen kent men hier in verschillende verschijningen, waarbij de groei niet wordt gehinderd door de richting. Wij weten niet of dit een specifiek te alhier verschijnsel is, wij kennen dit niet als zodanig. 

Daar waar het kon hebben wij ons verdiept in de natuur en wat hier zo bij komt kijken. Het leek ons niet meer dan oprecht om de voorbeelden aan u mee te geven. Zoals reeds eerder gesteld zijn zij verhelderend en dat zijn de verhalen van de HH geenszins. Ook het trollenleger willen wij u niet onthouden. Wat ons betreft is stokstaartjes ook een prima naam.

Hetzelfde kan worden gezegd over ijskelders. Natuurlijk zijn ze concreter dan bij onze zuiderburen maar net als je denkt dat je ze zelf ook herkent blijkt het een zinloos bouwwerk te zijn slechts verrezen om de kunstenaar rustig te krijgen.

Gelukkig konden wij tijdens de terugreis vaststellen dat Mark zich aan de afspraak gehouden heeft. Wat ons betreft had Merkel dan weer niet hoeven terug te treden vanwege Mark, er is binnen de EU immers maar een van deze statuur.

Eenmaal te al thuis zijnde zorgden de HH goed voor elkaar zoals dit de laatste tijd gebruikelijk is. Dat betekent drank en een proost op de goede afloop. Daarna liep de casa van HH vol met damesmeisjes, die voor deze keer mits binnen de geldende wormen in Naarden mochten aanschuiven en zoals zo vaak namen zij het initiatief over. De HH leunden achterover en zagen dat het goed was. Oh ja, de spreuk van deze week: ork ork ork de soep wordt vaak te lauw gegeten.

GHW 76: Schuitje varen kan je zelf

Of je nou zegt: gelukkig een nieuw jaar of een gelukkig nieuwjaar, een ieder pakt de draad weer op. Daarbij hoeft niet noodzakelijkerwijs sprake te zijn van een goed voornemen. Desondanks: de ene koopt een ander huis, de ander gaat op bezoek in een regeringsgebouw, sommigen stoppen met slechte gewoontes of starten er juist eentje op en anderen pakken de wandeldraad weer op. De HH passen perfect bij het plaatje van de laatste groep.

Daarover zo meteen meer, maar nu eerst  een ieder een goed en gezond jaar gewenst. Zo, en dan nu de wandelingenaffaire, waarin de HH deze week in verwikkeld raakten. HH kwam met een plan en daarna nog eentje. Uiteindelijk werd in de vrijdagochtend besloten optie drie uit te voeren en dat was deze: https://www.routeyou.com/nl-nl/route/view/6934974/wandelroute/ontdek-al-wandelend-een-topper-in-de-geschiedenis-cope-ontginningen . Ons van geen kwaad bewust bleek later, dat we in de voetsporen van de Romeinen zouden gaan treden. Of de grond destijds ook zo drassig was in de omgeving van Woerden, vertellen de geschiedenisboeken niet. Wij wel. Om bij het begin te beginnen: HH haalde HF, waarbij HH een mooi hallo-dansje uitvoerde. HF vond her enorm leuk.

Als startplek had HH het plaatsje Zegveld uitgekozen. Vandaar dat de reis daar naartoe ging en vandaar dat we daar de schoenwissel deden al zittend in een bushokje. Onder begeleiding van gebeier begon de wandeling en op verzoek van HF in noordelijke richting. Mooie voorbeelden van oudbouw kwamen we tegen. Maar in Zegveld doet men ook aan nieuwbouw. Een vrolijke hond woont daar en Cor werkt beter, zelfs als er post bezorgd moet worden. Arbeidsvreugde kent men daar ook, net als boosheid om een pijp. Voor de HH werd het tijd om voor het eerst dit jaar kennis te maken met drassigheid.

Dit brugje leidde ons, al glibberig zijnde, naar en op het Broekerpad. Meteen werd duidelijk, dat de broeken van de HH na de wandeling van vandaag een grote wasbeurt nodig zouden hebben. Drukte dat de pret? Integendeel. Bij de parkeerplaats van Hortensia Eiland werden, naast o.a. artistieke voorwerpen en boerderijyoghurt, onzichtbare eieren aangeboden. Het is ons wat. Vlak nadat HH het gevecht met bijbehorend slagveld daar in de buurt tegen de Kretenzers had gememoreerd, zagen we dit toepasselijk gedenkhuisje.

Reden temeer om via Toegang de reis voort te zetten. Wist u dat de Toegang ook leidt naar het pontje over de Grecht?  HF wist van niets en HH begon het na verloop bekend voor te komen. Eerst lukte het HF niet het handmatige pontje in beweging te krijgen, maar na indrukking ging het als een tierelier en uiteindelijk konden we aan boord. De personen na ons wensten zelf de overtocht te organiseren en geen gebruik te maken van HH zijn schippers- en overzetkunde. Om de Van Teylingenweg te bereiken maakten we gebruik van een betonnen pad tussen de weilanden door. Maar ter hoogte van de ooievaar en de twee zwanen mochten we weer overstappen op drassige ondergrond met mooie zuigkracht. Op de eerder genoemde weg aangekomen besloten we bij Karretje Treur van Ria de rugzakken op het tafeltje te zetten en lunchpakketten aan te spreken. Met succes. Dat iemand uit de auto stapte en in een brievenbus keek, deerde ons niet. Middels een bordje leerde Ria ons, dat diefstal niet loont. We lieten haar karretje daarom staan en liepen verder richting Kanis.

Of we daar Gunnik ook aan zouden treffen wisten we niet. De toren van RK-kerk in Kanis wordt gerestaureerd en bij het bouwproject iets verder op had de meneer van de betonmortelwagen het enorm druk en had haast. De HH niet, want het was best aardig weer en de wandeling beviel prima. HH had een beschermd stadsgezicht belooft in Kamerik en kwam er dus ook. Bovendien kan je 4 (eigen geslachte) soepkippen voor de prijs van drie afnemen. De jeugd houdt zich vooral bezig met de vis, die er dan nog in de vaart zit, er met man en macht uit te halen. En zo lieten we ook Kamerik achter ons. De vraag rees of de HH nog de redelijk druk van verkeer voorziene Mijzijde tot aan Woerden zouden blijven volgen of via boerderij De Boerinn weer het weiland op te zoeken. De laatste optie werd. En begeleid door ietwat verblindend maar zeer aangenaam schijnend zonlicht  richting de boerderij. Op het erf van de Boerinn was iemand van mening, dat het niet door de bomen kwam. HH transformeerde in DenkHenk.

We liepen verder en kwamen bij pontje nummer twee: een soort vlot voor 1 persoon tegelijk. Twee dames waren ons net in tegengestelde richting succesvol voorgegaan. De HH kunnen dan natuurlijk niet achterblijven.

Na de overtocht kwam er een volgend keuze moment: rechtsaf en verder door de drek zeulen of met twee vingers in de neus (figuurlijk) een betonnen pad benutten. Aangezien we niet bang zijn voor zeer besmettelijke vogelgriep werd het verharde pad gekozen. Een wegvluchtende haas zag dat al aankomen. De boerderij van Boer Bert mag er zeker wezen. Blijkbaar is Bert ook zeer gesteld op zijn koeien. De maaltijd voor de eerste groep van zo'n twintig dieren was mooi uitgespreid. Voorzien van blijdschap en goede zin kwamen we op de 's-Gravensloot terecht.

Daar opperde HF, dat hij werd getroffen door Voldoening en dat dat hem vulde met blijdschap. Ook de reiger op het dak hielp daarbij. Tot de grote verrassing werden we uiteindelijk ook nog eens voor de derde keer getrakteerd op een handmatige veer. Het "Hallo" van de mevrouw gold eigenlijk voor iedereen. Na de overtocht een ontmoeting met een blikvanger, zijnde een gigantisch grote ooievaar. Even later werden onze schaduwen overreden, maar zoals HH al voorspelde, deed dat geen pijn. En dan liepen de HH Zegveld weer binnen, waar een man zwerfafval aan het verzamelen was. Zegveld beschikt blijkbaar over een eigen brandweerwagen en wel in het Gemeentehuis.

Bij de bakkerij, die op zich al bijzonder is, woont tegenwoordig Kabouter Bakkebaard. Aldus volgens een krantenartikel. En daarna was de koek op en worden in het bushokje de schoenen weer gewisseld. De vuilverzamelaar deponeerde zijn resultaat in de kliko van het mortuarium. In verband met een weg afsluiting en op aanraden van een daartoe bevoegd bord, werd de autoterugweg buiten het dorp om gedaan. Een leuke poging, maar de weg werd volledig geblokkeerd door een vrachtwagen, die zijn zeer bijzondere lading kwijt wilde, maar wat niet lukte. Daarom rechtsomkeert en alsnog via het dorp. Een mooie zonsondergang begeleidde de rit richting huize HF. Daar wachtten ons, naast VM en Koot en Bie, koude dranken en warme en koude hapjes op. Al met al een superdag. Tot een volgende keer.