GHW 79: pas op, niet geverifieerd!

Wat een rare titel zult u zeggen, versteld staande tegen een obstakel. Maar het is dan ook zeker nodig dat wij de tijd krijgen onszelf en vergezelde handelingen te verduidelijken.

Wat wil het geval? Tot het laatst was het doorgaan van de onderhavige wandeling onderworpen aan de voorspellingen van verschillende websites die van zichzelf vinden dat zij daar heel bekwaam in zijn. Gelukkig dat de groene HH behept en voorzien van zeer wel functionerende hersencellen en op die manier in staat zijn om conclusies te trekken die niet altijd overeenkomen met hetgeen beweerd wordt.

Waar aan te denken horen wij denken in de verte? Nou bijvoorbeeld een concreet voorbeeld: 

Wanneer gaat het niet regenen en waar dan niet? Dat zijn zomaar wat vragen die HH ter preparatie van een onderneming aan zichzelf maar ook aan elkander moeten durven vragen en wat in feite ook zou moeten. Aan de HH de zelf opgelegde taken om het elke week weer aan de voorbereiding niet te laten liggen. Vandaar dat rond 9 uur de telefoon werd gebruikt om deze tegen elkaars oren aan te houden en door middel van het kiezen van een bij onze lezers onbekend nummer elkaars aangename stem te horen, al was he
t maar voor wat die ander van het weer vond. Tegenstrijdige berichtgeving werd genegeerd en vanaf nu zouden wij het heft in eigen en elkaars hand nemen. Zo kon het gebeuren dat HF zich rond 10 uur meldde ten huizen van HH, alwaar ter algehele controle "de vrouw van" ook aanwezig was. Het lijkt een subtiel verschil maar die tussen haakjes zijn bewust gehanteerd.

Kort gezellig maar al snel zouden elkaars wegen zich niet meer ten huize van bevinden aangezien de HH als eerste ervoor kozen weg te gaan richting het begin van de route. 

Op meer dan voortreffelijke wijze bereikten wij het startpunt en natuurlijk het bekende ritueel van alles wat je kort hiervoor hebt aangetrokken weer uit doen maar daarna door middel van een elleboog tik begon dan toch het avontuur, op voorspraak en keuze van HH ging het linksom. Dat betekende eerst door een door vocht getergde woonwijk voorzien van hoogteverschillen die door de HH met enige onverschilligheid werden getrotseerd. Maakt ons eigenlijk niet uit.

Op enig moment kwam ons een klein wit hotel ter beelding waarvan HH een alleraardigste anekdote wist te mouwschudden. Prachtig en op het juiste moment. Via een museum (niet geopend, waarom weet u ook wel) met een menspersoon aan de muur vastgezet ging het dan op weg naar terug naar Oegstgeest. Dat betekende een hartelijke blijdschap met name waar wij door het dorp mochten. Men heeft hier gebouwen van vroeger maar ook het hier en nu wordt niet vergeten.

Eenmaal door de dorpsstraat werd nog snel een blik achteruit geworpen, want de HH zijn bekend met hun reputatie. Prachtig maar ook hier dient een doorloop te geschieden, de HH zijn immers altijd op weg en Warmond was aanstaande.

Eerst nog de plas, met een naam zijnde Klinkenbergerplas. Van ooit gelden was dit deel van de route bekend, maar gelukkig liepen wij tegendraads zodat alles toch weer anders leek. Vrouwen al dan niet zonder hond waren hier voorbereid op de komst van de HH maar iedere onverholen uitnodiging werd door de HH resoluut maar ook meteen afgeslagen. Eenmaal bij de voormalige stationsrestauratie aangekomen kozen wij elk een eigen bank en begon het grote schrokken. Hoewel per heer slechts twee stuks werd er volop van genoten, dit onder toeziend en geruststellende blikken van voorbijgangers.

Niet te lang treuzelen, Leiden was ook onderdeel van dit plan en zodoende werden de rugzakken weer opgedaan en daar gingen zij weer, Warmond toch enigszins verongelijkt achterlatend. Langs wilde olifanten, moeder is een plopkoek en nog meer intieme zaken gingen wij verder. Golfen doet men hier ook, maar soms vanaf de eerste verdieping.

Daarna kregen wij tot aan de molen vergezichten die zich moeilijk in een smartphone laten verpakken in handzaamheid maar pogingen werden wel ondernomen. Over laantjes, al dan niet van natuurlijke oorsprong, bereikte wij de Leidse bewoonde wereld. Aangenaam getroffen door een kerkhof van afgedankte wandelschoenen, verwijdering medicijnresten, kwamen wij toch vrij plotseling in Leiden terecht. Geeft niets, deze konden we hebben. Mooi dat we toch buiten de drukte werden gehouden, hoewel bekendheid met het tafereel niet kan worden ontkend.

Via Heen Weer, de molen, de stadspoort met een onzinsteen, konden wij verder. Langs studentikoos en humor, poezen, een heel gekke auto werd dan toch de vertrek maar nu dan aankomst bereikt of andersom, wie zal het zeggen.

Terug ten huize van HH gauw aan drank en spijzen. Die ene worst kon zo, die andere moest een speciale behandeling ondergaan.

Hoe dan ook, het was mooi geweest.