Hopelijk bent u 2019 op een aangename wijze binnengekomen. Wij wensen u allen sowieso een geweldig jaar toe. Voor ons als leden van de Commissie Stiekem Wandelen is het even wennen om, na honderd keer, niet meer stiekem te wandelen. Maar neemt u gerust van ons aan, dat het toch verbazend snel went. De komende honderd verslagen zullen het licht zien onder de verzamelnaam Groene Heeren Wissels, Met dank aan al diegenen, die er voor gezorgd hebben, dat de HH vaak heel prettige wandelingen hebben gedaan naar aanleiding en hand in hand met de Groene Wissels en gelieerde routes. Nee, het is niet zo, dat de wandeling van deze week ook door een dergelijke route is ingegeven. HF liet zich inspireren door de routeplanner van Route.nl. Dat resulteerde in dit geheel.
Om de startplek te bereiken voorzag HH in stuurkunst naar HF. Vanaf daar en onder vrolijk uitzwaaien door VM was de Donauring in Drunen het doel. Op onnavolgbare wijze en dus ook niet achtervolgt koos HH een mooie parkeerplek uit en kon het schoenenritueel aanvangen. Nauwelijks waren de eerste stappen gezet of we hoorden boegeroep. Het leek verdacht veel op koeboegeroep. Maar veel aandacht schonken we er niet aan. Andere zaken gingen voor. Nadat we de waarschuwingen en andere mededelingen bij Baardwijkse Overlaat (of Overlast zoals sommigen zeggen) in ons op hadden genomen deden we het hek open. De meneer met de herdershond, welke voorzien was van slepende achterpoten, begroette ons hartelijk, waarop ook een van dezen ons luidkeels welkom heette.
Heel veel vriendelijkheid dus. Het solitaire bijenhotel heeft betere tijden gekend. De begroetingen waren overigens nog niet op, want kijk maar eens wie ons nog opwachtten op het wandelpad.
Na de vele vennen en plassen mochten we een stukje langs het afwateringskanaal 's Hertogenbosch-Drongelen lopen. Vlak voordat we dat gingen oversteken werden we min of meer bedreigt door een mevrouw en meneer, die als wapen allebei een paraplu hadden meegenomen. Zonder kleerscheuren mochten we door. Aan de overzijde had de handbalvereniging bezit genomen van het onderkomen van de ruitervereniging de Paardenvriend. Niet lang daarna en vlak voor het zwembad kwamen twee personen ons tegemoet. 1 daarvan was zeker een vrouw en de andere wenste middels een jas tot op de enkels en een diep over het hoofd getrokken klokhoed onherkenbaar te blijven. Het verzoek van HF aan HH of hij ook een dergelijk hoofddeksel mocht, werd resoluut van de hand gewezen.
In het achter het zwembad gelegen park lagen een aantal herten. Ook al hadden we net de wel en de niet toegestane zaken gelezen, we konden de routegegevens even niet precies volgen, zodat eigen inzichten werden aangesproken. Uiteraard met succes. De begroeting door het hondje was erg lief, maar mocht niet van de meneer en mevrouw. Dat het hondje niet zo goed luisterde, kwam volgens meneer door de knallekes. De wandeling ging verder door een stuk bos, waar een aantal bomen te moe waren geworden om nog rechtop te staan. Na de verboden toegang boerderij volgde een kaarsrecht en ietwat smal pad. In de tussentijd had HH vertelt, dat hij op nieuwe vetersjacht was geweest.
De veters moesten voldoen aan de achtgatencriteria. De aankoop van dergelijke veters bleek thuis een minder goede aangezien de lengte een te korte bleek. Zodoende waren de schoenen nog steeds veterloos. Na het smalle pad volgde een breed pad. Daar werd door een wandelmeneer in gezelschap van een jongen en een meisje aan de HH gevraagd of zij wellicht bekend waren in het gebied. Na het ontkennende antwoord van de HH ontboezemde het drietal dat men op zoek was naar duinen. Hun uitgestippelde route voorzag daar echter niet in. Was niet erg. Dan gingen ze het wel met de auto opzoeken. Door deze afleiding raakten we vanaf de route, maar daar kon wel weer een mouw aangepast worden. Inmiddels begonnen de maagjes zich te roeren en was het zoeken naar een geschikte rust- en eetplek begonnen. Bij de brug over het eerder genoemde kanaal werd de ideale stek gevonden.
Broodjes en water vonden gretig hun weg. Het duinzoekende drietal diende zich weer aan. Op de vraag van de man aan de jongen of hij het stuk plastic had weggegooid antwoordde HF in gedachten wat HH hardop zei: "nee, opgegeten". Het startsein voor verder wandelen werd gegeven. Honden blaften en mensen begroetten elkaar ook. De wandeling voerde langs een openluchtzwembad en sportvelden over een mul zandpad naar de bebouwde kom. Daar waar benedendijks mensen een echt hondenexemplaar uitlieten, lieten wij bovendijks onze imaginaire hond genaamd Karel uit. Verwarring benedendijks was gesticht. Op het navolgende open stuk troffen we onder andere een lestractor, geen vikingschepen en een wandelstel aan. Om niet al te erg door de wind te worden geplaagd, bleven we benedendijks tot aan de Zwaluwmoersedreef. Eenmaal op de Duinweg ontkwamen we niet meer aan de bebouwde kom. De Grotestraat doet haar naam eer aan. We volgden haar van oost naar west. Via nergens.
Onderweg zagen we kunst, maar ook werd onze aandacht getrokken door een etalage met vochtige versnaperingen. Aan het einde van de Grotestraat namen we de Eindstraat. Dat was voor ons voorlopig ook de laatste straat. In het gras langs de Amazone zagen we een paar schoenen zonder veters; acht gaten per schoen. Nog even de meneer met de slechtziendenstok gegroet en toen was de koek op. De afterparty vond plaats in Oud Alblas bij De Krom. Naast nieuw interieur werden ons Blauwe Ijsbeer Tarwebok, Leffe Blond en een bittergarnituur voorgeschoteld.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten