GHW50: alive and kicking

Niet dat we niets vermoeden, maar om nietsvermoedend over straat te gaan, gaat de HH iets te ver. En is eigenlijk ook iets, dat van ons verwacht mag worden. Maar is het wel slim om in deze tijd aan jullie dwangmatigheid qua wandelen toe te geven, horen we daar op de achtergrond iemand fluisteren. Ach, zolang niet half Nederland ons voorbeeld gaat volgen, kan de 1,5 meterregel gewoon toegepast worden. Gaan met die banaan dus. Ja, en dan is het altijd weer de vraag, waar mevrouw Telkamp ons ooit mee opzadelde: waarheen? Het mocht weer een ouderwetse route worden, aangezien er even geen sprake is van beperkte duur en lengte van de wandeling. HF opperde deze https://www.routeyou.com/nl-nl/route/view/6708959/hikingroute/executiewandeling . HH ging meteen akkoord met als enige voorwaarde, dat het niet de laatste wandeling voor de HH zou zijn. Daar ging HF op zijn beurt weer direct akkoord. Het gevolg: HF dingdongde rond tienen bij HH. Een warm onthaal vond plaats en vanuit de woonkamer klonk een waarschuwing van een aanwezige jongedame. HF schrok nauwelijks. Vandaar dat even later middels een voertuig uit de Renaultstal (voor deze keer zonder sproeiers) koers werd gezet naar Kamp Amersfoort, dat gek genoeg in Leusden is gevestigd. Bij het Kamp aangekomen, bleek, dat men om wat voor reden dan ook aan het uitbreiden is. Van aarzeling om daarom de wandeling te cancellen was absoluut geen sprake. Schoengedoe en daar begon nummer 50 van de Groene Heeren Wissels handen en voeten te krijgen.

Onder begeleiding van meneer Garmin en mevrouw Xiaomi op pad en onze blikken werden gelijk getrokken door een dame met een wel heel erg groot hongeroedeem of wellicht een zwangschap; dat zou ook kunnen. Langs een trap van de hand van Armando en onder en bovenlangs kwam er een keuzemoment inzake linksom of rechtsom. Met veel gevoel voor gevoel koos HH voor de eerste variant. HF sloot naadloos aan. Nu waren we al een begraafplaats gepasseerd, maar daar was er warempel al weer eentje. En een hele grote kwamen we al doende achter.

Even dacht HF een schimp van meneer De Uil op te vangen, maar dat berust waarschijnlijk toch op een misverstand. Bij het zaten twee mensen op het bankje en vroegen ons af of wij op het bankje wilden. de HH zagen af van de eer. Inmiddels betraden we Den Treek en kregen we veel natuurschoon voorgeschoteld. Twee jongelingen op terreinfietsen twijfelden of ze een bepaald pad zouden nemen, maar na waarschuwingen van HH voor wolven werd het eerste plan aan de kant geschoven. Omdat het een executiewandeling betrof, werd aan onszelf af en toe de vraag gesteld waar de plek des onheils zich bevond. Onzekerheid bleef echter bestaan inzake de juiste plek.

Bij de al dan niet schuilkelder kwam wederom een links- of rechtsom vraag. U raad het al: linksom dus. Langs een woonhuis met best wat bijgebouwen en een hengst met een grote plasser en een auto uit HVH. Onze voorzichtige maar daardoor ook veilige oversteek van de Doornseweg was niet onopgemerkt gebleven aan een drietal grote honden.

Een gesprek in de taal van deze honden was het gevolg. Het was ons wel opgevallen, dat diverse stukken natuur door werklui waren aangepast. Een stukje daarvan bracht ons ietwat in de war, aangezien daardoor een begaanbaar pad was verdwenen. Maar met behulp van klauterwerk en meneer Garmin werd het vervolgpad toch snel weer gevonden. De HHmagen begonnen zich ietwat te roeren en een zoektocht naar een geschikte eetzitplek werd onderdeel van het geheel. Redelijk onverwacht deed een dergelijke mogelijkheid voor bij het lunapark in de nabijheid van de Pyramide van Austerlitz.

Niet dat wij de enigen waren, maar zitplaatsen te over. Wel tijd voor een foto(zie helemaal boven). Heerlijk in de zon gezeten werd water gedronken en bammetjes verorberd. Verder ging het met de jas van HH bij HF in de rugzak, die op zijn beurt een kledingstuk bij HH in de rugzak zag verdwijnen. De pyramide is voor de HH geen onbekende, maar de toren bleek toch wat vermoeidheidsverschijnselen te hebben en inmiddels weer aardig scheef of schuin te staan. Iets verderop werd onze vraag over waar de terechtstelling had plaatsgevonden beantwoord. Na een slordig achtergelaten boomstronk werden we regelmatig met hoge snelheden voorbijgesjeest door dalende wielrijders. Aan onze linkerkant was een militair terrein, waar ieder niet mag komen. De jongen en het meisje hadden andere dingen aan hun hoofd.

Om de mooie zonnige dag wat extra luister bij te zetten, was de ijstent geopend en trok best veel klandizie. En snel daarna hadden we de eerste linksom/rechtsom afgerond. Een kort klimmetje en daar wachtten ons in een groepje vijf dennenbomen op. Dit wel in samenwerking en overleg met de rest van de natuur. So far, so good. Nu volgde een stukje avontuur over maar vooral ook langs een pad met zo te zien doelbewust gekapte bomen, die gemakkelijke doorgang hier en daar moeilijk maakten.

Het moment, dat de HH daarvoor geen oplossing weten te vinden, deed zich niet voor. Aangekomen bij iets wat op een plas lijkt en waar paarden van verschillende pluimage rondliepen besloten de HH een klein stukje af te snijden, zodat even door heerlijk rul zand geploeterd kon worden. Nadat de oorspronkelijke route weer werd opgepakt, zei HH iets en HF ook. Nu zeggen de HH wel vaker iets en wisselt de volgorde ook regelmatig, dus dat was niets bijzonders.

Wat wel bijzonder genoemd mag worden, dat toen weer een versperpad zich aandiende en ook van een hogere moeilijkheidsgraad. Uitwijken had geen zin: overal hetzelfde euvel. Trots op zichzelf inzake de getrotseerde hobbels konden de HH daarna ruimbaan en gadegeslagen door honden in een bakfiets de rest van de wandeling afmaken. HF had wat moeite om op de bestuurdersstoel. Klemzetting was de oorzaak. Na een vlekkeloze terugreis kon het thuis bieren en spijzen bij HH thuis beginnen. Een mooie afsluiting van een mooie zonnige dag en op naar GHW 51.

GHW49: nog een en dan ......

Merkt u iets van de crisis?
De HH wel, want door de sluiting van bierdrinkend horeca moest er worden ingegrepen. Niet alleen maar ook daardoor werd verschuiving in planning met de daarbij horende afstandelijkheid direct zichtbaar.
Rond 13 uur kon HH zich ten huize van HF melden en dan lukte geweldig. Er was eerst nog geprofiteerd van de dalende dieselprijzen want als er iemand op voordeeltjes uit is dan kent iedereen er wel zo een.
Door de omstandigheden maar ook mede tengevolge ervan kijken wij wel uit. Nader onderzoek in Brabant moest er zijn hoewel er ook waren die dit geen verstandige keuze vonden. Vreemd raar.
Tevens maken wij graag van deze geboden gelegenheid gebruik delen te verkennen die tot nu toe niet bereikt zijn. Dat het niet droog zou blijven waar wij heen gaan en wel waar wij vandaan komen maakt de HH wel iets uit maar niet genoeg.
Parkeren ging makkelijk hoewel met de keuze stress blijft het lastig. Eenmaal aangekomen werden 2 apparaten in stelling gebracht, had HH ook nog de papieren variant mee en aldus kon het gebeuren dat nauwelijks op pad de regen de HH vergezelde en dat zou met was tussenpozen zo blijven.
Voor de cijfer freaks onder u allen:  12 13 19 80 28 61 91 36 16 60 35 37 18 twee keer niets 18 17 12
Dat 2 keer niets betekende een rond beweging maar daarover later meer, maar toch nog in dit artikel.
De omgeving maakte zich van de HH meester, maar toch vonden zij genoeg gespreksstof om de wandeling op gang te houden. Ons dunkt, wat is er allemaal aan de hand. Toespraken van hoog geplaatsten in de minst erotische zin van het woord. Willy komt vanavond ook langs, maar dat is nu nog niet.
Deel van onze missie is na te gaan of de horeca wel gesloten is en blijft, dus oren en ogen werd de kost gegeven.
Verklappen kunnen we nu al dat geen overtreding werd geconstateerd.
De wandeling verliep verder zoals gebruikelijk, vanaf de start, goed opletten, een keer eigen inbreng ondanks alle apparatuur. Maar de HH wijten dat aan de vreemde omstandigheden.
Mark heeft hier zijn eigen kanaal, maar dat betekent niet dat je er niet zo nu en dan overheen kunt lopen. De nabijheid van een brug spreekt hier boekdelen.
Nog wat feiten over de enige grote plaats in deze regio. Ruim 6000 personen willen hier wonen, al dan niet voorzien van gezond verstand.
Rustig als het is op de wegen kon er ondanks slechts en ook niet meer dat 100 km per uur toch voorzien worden in een aangename rit.
Heel veel gebeurde niet met de HH.
De Hartel is een speciaal stukje natuur met bewoning, maar wel met heur eigen weg. Bijzonder is dat u er zonder kleerscheuren langs kunt lopen.

Tja, zo langzamerhand volgt dan de ontknoping bij keuzepunt 18.
Het enthousiasme van de HH was ongekend, zodat wij achter een vrouwpersoon voorzien van 2 kinderen liepen en zodoende de toch al ingewikkelde etappe onnodig ingewikkelder maakten. Maar bijtijdse bezinning zorgde ervoor dat de juiste paden werden gevonden en wij aanstonds de juiste route eromheen wandelden.
Waaromheen horen wij u zeggen.
Dat was en is de Schans van Spinola.
Gebouwd tijdens de 80-jarige oorlog die volgens de HH op dit moment nog steeds aan de gang is, te horen naar het enthousiasme waarmee dit monument werd bezocht.
Na afronding van het geheel, waarbij de HH ook echt even de diepte in gingen werd de afrondende fase ingezet. Grappig hoe makkelijk we de auto terugvonden.
Een kleine D-tour door het dorp bracht voldoende info om terug te keren naar huize HF waar op voortreffelijke wijze invulling werd gegeven aan het begrip thuis bieren en spijzen.
Volgende week weer zoiets....

GHW48: Geen Polsbroek maar Nieuwerkerk

Uiteraard zijn de HH niet algeheel blind noch doof voor hetgeen er op onze planeet gaande is. Toch ontgaat ons ook wel eens iets. Gelukkig hebben we dan nog een president van de VS, die wel op de hoogte is van alles. Vandaar dat we nu ook weten, dat het de schuld van Europa is, dat Covid 19 zich wereldwijd heeft kunnen verspreiden. Is dat voor de HH dan ook een reden om niet te gaan wandelen op een vrijdag de dertiende? Valt best mee. Het was meer de vraag waarheen en wat doet het weer. Het weer leek geen grote spelbreker te willen zijn, zodat er naar hartenlust gezocht kon worden naar een passende route. Uiteindelijk viel de keuze op deze.

Begin- en eindpunt bij een ons inmiddels redelijk bekend optrekje. De van onderhoud aan de buitenkant van de zaak staat in schril contrast met de gezelligheid, die er altijd binnen heerst. En de aanwezigheid van de HH wordt tegenwoordig al gedoogd en soms zelfs nog meer dan dat. Maar eerst wandelen natuurlijk. HH bleef thuis tot het moment, dat HF hem kwam ophalen.

HH was in opperbeste stemming, want de binnenkant van zijn woonhuis had een fraaie metamorfose ondergaan en was nu voorzien van nieuwe verf en nieuwe trappenbekleding. Hiervoor was iemand ingehuurd, die qua kopjes koffie (met bijpassende koeken etc.) HH ruimschoots de baas is. Het resultaat mag er dan ook zijn. Met een goede muts ging het dus op naar Nieuwerkerk aan den IJssel en voornoemd etablissement. Schoenenwissel en op pad. Ter ondersteuning en voor ervaringopdoening had HH een Garmin meegenomen en nam die ook niog in gebruik. 

HF nam, in de hoop, dat, net als vorige week, afschrikking van regendruppels zou plaatsvinden, zijn stormparapluutje mee. Langs een mooi exemplaar van een usedtobeboom ging het op naar The Dutch Dream Factory. Van verband met The American Dream of een andere soort droom, wordt bevestigd noch ontkend. Wat we wel weten is, dat men van de Rustwat liever heeft, dat u de zij-ingang neemt. En dat men aan scootmobielers er gewoon op het terras een borreltje inschenkt. Terwijl we over het Francois Viaduct (geen familie van HF) liepen, kwam ons een auto tegemoet met een hoofdschuddende dame aan het stuur. Of daar een ziekte of iets dergelijks aan ten grondslag lag; onbekend.

Net als de wandeldame met haar groene laptoptas; onbekend. Ja, als we alles op gaan noemen, wat ons onbekend is, wordt dit een ander soort verhaal. Daarom wat meer indrukken, van zaken die ons tijdens de wandeling duidelijk werden gemaakt. In Nieuwerkerk woont minimaal 1 poezewoes, die niet bang is voor de HH, maar wel voor scootmobielen. Zo woont er ook minstens 1 dame, die niet bang is om met blauw haar rond te lopen en stil te staan.

En wat dacht u van deze scheve brug? En een hondjeuitlatend meisje met vleugels aan haar laarsjes? Al dit en nog meer wetenswaardigheden namen de HH met zich mee het dorp uit. Daar werden we opgewacht door een straf windje en een andere speling der natuur. Even een gekkigheid dacht de gekke geit en stak zijn kop onder het gaas door. Even liet het zich aanzien, dat dat een zeer ongelukkige actie was. Maar met enige moeite bevrijdde even later de grapjes zichzelf.  HH meldde aan de drie Alpaca's, dat hij een behoorlijk aantal van hun familieleden op een ander continent heeft mogen begroeten. Volkomen verbazing verscheen op de gezichten der dieren. Even leek het er op, dat de draaibrug zichzelf ging bedienen toen de HH haar betraden. Gelukkig bleek dat schijn.

Een enorme nepkip had ondersteuning nodig en kreeg die ook. Drie grauwe ganzen verdreven twee nijlganzen uit het water. Van causaal verband tussen deze gebeurtenis en de Laan van Magisch Realisme berust op een misverstand. Ondertussen kregen de HH wel visite van regendruppels. HF was even teleurgesteld, maar maakte toen dankbaar gebruik van de bescherming, die hem door de opengeklapte stormparaplu werd geboden. Vlak nadat HH ons afvroeg, welke preludes van Hornbach's hand zouden kunnen zijn, kreeg HF tot twee keer toe een raadsel van HH voorgeschoteld. 1 antwoord was faliekant onjuist; het andere werd, na wat door de vingers zien, volmondig goedgekeurd.

En zo kwamen we aan bij het punt, waar voor het eerst en het laatst aan de wandeling extra eigen inbreng werd toegevoegd. Van korte duur, zodat Capelle aan den IJssel kon worden binnengetreden. Op en in de omgeving van de Filosofentuin troffen we niemand aan, die aan dat profiel voldoet. Wel was het gestopt met regenen. De drie boomkapotmakers konden we zonder kleerscheuren voorbij en zo geraakten de HH op de Bermweg. Daar is van alles gedaan om de omgeving wat bewoonbaar te maken. Na het aanschouwen van een gevecht tussen twee waterhoentjes met een meerkoet als scheidsrechter restte ons nog een klein stukje wandeling.

Dat leidde ons wel langs een tentoonstelling van over het algemeen wat oudere vervoermiddelen van velerlei pluimage. Alle gebeden worden voortaan gedaan op een andere locatie. En daarom stopten we volgens plan bij het beginpunt. Even frisse schoenen aan en hopla aan het La Chouffebier met een fijne bittergarnituur versnapering. Terwijl onzerzijds daar van genoten werd, kwam behoorlijk opzichtig Corona binnen. Reden genoeg om ook nog een Karmeliet te bestellen. Onbesmet maar zeer voldaan mochten we het pand weer verlaten. 

GHW47: bij André en Bridget

Vandaag hadden we graag Moerdijk willen bezoeken, net zoals het Kethelplein, Veenendaal, Utrechtse Baan, Vladiwostok, om zo maar wat doelen te benoemen. En dan de buitengebieden niet mee te nemen. Ging niet lukken kan op voorhand worden gezegd.
Wat vooraf ging?
HH ging met zijn van verse beurt voorziene DS5 naar HF, alwaar de vrouwe bezig was een scooter-plek aan te brengen, zonodig zonder medeweten van de buren.
Bij HH waren de trappen onderwerp van gesprek en bewerking zodat besloten werd dit tijdens de wandeling niet te bespreken. Wel ontving HH uit de handen van HF een DP plaatset verdeeld over 180 gram en twee stuks. Graag in de kofferbak ermee dus. Dank en zo voort.
HF wist te melden dat we niet naar bovengenoemde plaatsen zouden gaan aangezien hij een paraplu wilde meenemen en die niet gebruiken voor en tegen de regen, dus droogte werd gezocht (en bekomen).

Rockanje met ergens een vleugje Oostvoorne moest het worden dus de gelukkige rijder was HH die dat maar weer moest zien te regelen. Gelukkig is hij aldaar bekend en wist zonder interventie van HF deze locatie te bereiken waarbij het warempel hem gelukte om op de route te parkeren, die hem tot dat moment volkomen onbekend was gehouden.
De schoenen vonden snel hun weg in de kofferbak, HF had het sleepbeen deze week thuis gelaten.
HH had verder niets in te brengen dus de wandeling moest het doen.
Nou kun je veel van de HH zeggen maar waarom daar de woorden aan verspild?

Het eerste deel van de route was op voorhand een plek van herkenning van HH en deels ook van HF, dus dat schoot lekker op. Vochtig op bepaalde plekken zou het worden.
Een nonchalant appel etend heerschap attendeerde HH op de mogelijke aanwezigheid van de dierenlegende die ook alhier schijnt te leven. een ree, een hert, een eenhoorn. Wat zou het kunnen zijn? Na vele inspanningen van de HH waarbij lust en moeite het met elkaar afwisselenden kwamen wij erachter dat er twee van deze verschijningen van zich deden spreken en enigszins de aanwezigheid wilden presenteren. Grappig dat ze dan toch niet op de foto wilden, welke grimassen HF ook tevoorschijn haalde.
De bovenste trap te huize van HH was klaar maar daarover gaan we het niet hebben.
Bijna was de Tenellaplas bereikt of HF greep in met een rechtsaf die het ergste deed vermoeden. Beide is niet waar.
Waar we toen terecht kwamen is niet te reproduceren, althans niet op papier. Wandelen en niet omkijken leek de beste remedie en dat werd dan ook het motto. Wandelen en niet omkijken.
Vele vochtige plekken werden bezocht en bedwongen, de een nat en de ander ook. Heeft u onze schoenen al gezien?

U raadt het wellicht niet, maar de duinen vormen een natuurlijke barrière tussen de HH en het strand, dus die moest overwonnen worden. Dat ging maar net, maar wat een uitzichten werden ons voor geworpen. Zomaar ter foto making.
Eenmaal op het strand moest doorgewandeld worden want een andere uitgang moest worden gezocht, ten ene male maar ook nadien om het te kunnen ontvluchten. Eeuwig op het strand is alleen weggelegd voor de gele bospluvier, die hier nog nimmer is waargenomen lijkt het.
Maar met hulp van HF en zijn handige device vonden wij een terugweg.
Weer omhoog en omlaag, dus die eerste serie was volkomen overbodig en niet nodig.
En toen gebeurde het bijna. De ontmoeting met André en Bridget.
Hoewel het aangename en sympathieke koppel had aangekondigd elkaar met rust te laten, het was er de temperatuur niet naar om de onderbroek op de enkels te laten zakken, zagen wij ze alhier op heur gemak met elkaar drentelen tussen en in Voornes duin. We hebben met toestemming wat bewegende beelden voor de roddelbladen beschikbaar, maar ook stilstaande foto's.
De liefde maakt dorstig dus toen het gelukkige koppel aan de drank ging vervolgden de HH hun route, hierbij niet achterom kijkend of de verliefdheid gespeeld was. Edoch, in het midden ligt vaak de waarheid.
Nauwelijks bekomen van deze emoties kwamen wij bij de auto een heerschap tegen waarvan wij dachten dat hij warme frikandellen ging uitventen, maar nee hoor, de oven had hij bij zich om deze op een andere plek aan de wereld te presenteren. Hoe klein is deze wereld dan toch maar weer.
Aan het eind hadden we dan toch een kleine 11 km erop zitten en gewandeld.
Wat is ons gelukt? De wandeling succesvol af te ronden.
Wat niet lukte? Het bewijs te weerleggen van de flat earth. Dat volgt later.

Drank en spijzen deden wij in de Meidoorn, hoewel net nauwelijks maart was geworden.
Aan bieren en oosterse borrelgarnituur werd de nodige tijd besteed, ook om de presenteer dame gerust te stellen, nerveus als zij werd van de aanblik van zoveel mannelijk schoon.

1 x Texels
2 x Trappe dubbel
1 x Trappe trippel

GHW 46: Hazen bij Haastrecht

Het gebeurt zelden, maar het was HF weer eens gelukt om een bericht naar HH te versturen zonder dat dat aankwam. Op zich leidt dat niet tot rampen of ander leed. Dat het onderwerp van het bericht een voorstel tot wandelen an sich en een bepaald traject bevatte, was toch niet geheel onbelangrijk. U weet wel waarom. Een kortsluitactie bracht helderheid. Zodoende ging HF vrijdagmiddag naar HH om a) geïnformeerd te worden inzake schildervorderingen en ten tweede ophaling te doen voor een wandeling door en in de buurt van Haastrecht. De laatste keer dat dat plaatsvond was bijna tien jaar geleden.

Het most er maar weer eens van komen. Nu geen sprake van Hekendorp aandoening, maar wel stond Stolwijk op het programma. Onderweg naar Haastrecht merkte HH terecht op, dat er sprake was van best veel gekke witte autootjes. Gedurende de wandeling zouden we regelmatig dergelijke voertuigen zien en/of tegenkomen. In Haastrecht bij de brug parkeerde HF Bij de Brug. HF verwachtte slechts verharding onder de voeten gedurende de gehele wandeling. Toch deden de HH op het ergste voorbereid de stoutste schoenen aan. Zonder het lied "Schipper mag ik overvaren" liepen we over de brug het dorp in, zodat gesproken kon worden van het begin van de wandeling. HF had enigszins een sleepbeen, maar het deerde de pret niet. Volgens HH zouden we zo rond vier uur getrakteerd kunnen worden op vochtige regen. Voorlopig was daar nog niets van te merken. Wel wilde de zon een beetje uit haar schulp kruipen en met succes. Langs kerken van verschillende gezindheden en ook het theater liep het pad.

Een niets aan duidelijk te wensen overlatende manier van aangeven van nu even geen bezoek werkte een beetje op de lachspieren. En aangezien lachen gezond is, gaven de HH zich er aan over. Dat van lachen en gezondheid was blijkbaar nog niet doorgedrongen aan de man en zijn hond. Het lijkt er op, dat wonen in Haastrecht de man niet veel plezier oplevert. Maar goed, even later vond een ontmoeting met een pony plaats en had HH iets ontdekt dat zijn minst op een boom lijkt.

Dat HF bij het aanmaken van de route niet heel erg goed had opgelet, bleek op het moment dat we Bilwijk betraden. De term onverhard is daar behoorlijk van toepassing. De omgeving in ogenschouw nemende kan men rustig vaststellen, dat het de afgelopen dagen aardig geregend heeft in de omgeving. Vermeldenswaardig zijn zeker de twee hazen, waarvan eentje even liet zien hoe hardlopend het hazenpad genomen kan worden en de melkbus, die, naar aanleiding van ontvangst bij HH, spontaan uiteen spatte. Terwijl de werkmannen paaltjes en dergelijke mishandelden, werden we gewaarschuwd dat er ook een ram in het weiland stond. Gezien de horens van de ooien leek een bezoek aan de schapen sowieso geen goed plan.

Een klein dier maakte gebruik van de mogelijkheid om in de klauwen van een torenvalk een stukje te vliegen. Eindbestemming was op dat moment nog niet bekend. En toen volgde het binnentreden van Stolwijk. Om het dagelijkse drukke leven daar niet te verstoren, leidde ons pad door de oostelijke buitenwijken. So, Paddon? en naar de apen mochten we afluisteren. Eenmaal het dorp achter ons gelaten hebbend en ons bevindend op de Bovenkerkseweg, bleek dat van tegenwind geen sprake meer was. Wel werd er driftig aan de straatverlichting gesleuteld. Op het moment dat de meneer in het bakje door wat draaibewegingen voor licht zorgde, ontstond er bij hem en zijn collega blijdschap, die onmiddellijk op de HH oversloeg. Aan het einde van de weg overzag HH het geheel.

Ondanks het niet-passende gekraai van de haan, was dit het oordeel van HH inzake het geheel. Na het oversteken van de Boezem van Bergambacht wachtte een tweede stuk onverhard. dit keer voorzien van behoorlijk veel water. U zul het waarschijnlijk niet geloven, maar de broeken waren na dit stuk behoorlijk rijp voor een wasmachinebeurt. Na het bushokje en de waarschuwing voor een agressieve buizerd voerde ons pad langs de diverse boerderijen en prachtige stulpjes aan de Oost-Vlisterdijk. Het gesprek tussen HH en een kalkoen leverde prachtige wetenswaardigheden op. Een kort fragment daarvan kan u op verzoek worden toegezonden. Gezien zijn Friese achtergrond bloeide het hart van HF op bij het zien van een fierljepveld. De broeken waren al vies, maar gelukkig kwam er nog een stuk over en door een modderige ondergrond. Het mooiste voor het laatst bewaren leek het wel op.

En daar dook Haastrecht al weer op. En een heel kleine voorbode van iets wat op regen zou kunnen lijken. Langs een zeer uit de kluiten gewassen paddenstoel en een neergestort vliegtuig werden we weer in Haastrechtse armen gesloten. Een kort bezoekje aan het Hofje gesticht door Zijll van den Ham kon er nog wel even af. De mevrouw, die ons tegemoet kwam, fluitte op een manier zoals iemand doet, die iets onoorbaars heeft uitgespookt of gaat uitspoken. Wat is ons niet bekend. Wel werd het ons duidelijk, dat het helemaal niet erg was, dat we over de brug en weer bij de auto waren.

Het regenen begon nu loos te gaan. Onderweg naar het horecaf werd erg duidelijk, dat de HH weer ons geboft hadden met weer tijdens de wandeling. Dankbaar gingen we (HH dit  naar Wout, die we eigenlijk niet kennen en er ook niet meer is. Wel de kordate barmevrouw. Na wat verduidelijkingen kregen we (nee, geen Corona) allebei een Karmeliet en een tijdje later (want er zat al wat in de frituurpan) ons bestelde bittergarnituur. Overigens werd er van de zaak ook nog wat gefrituurde zaken aan ons gegeven. De HH gingen tevreden naar huis.