GHW50: alive and kicking

Niet dat we niets vermoeden, maar om nietsvermoedend over straat te gaan, gaat de HH iets te ver. En is eigenlijk ook iets, dat van ons verwacht mag worden. Maar is het wel slim om in deze tijd aan jullie dwangmatigheid qua wandelen toe te geven, horen we daar op de achtergrond iemand fluisteren. Ach, zolang niet half Nederland ons voorbeeld gaat volgen, kan de 1,5 meterregel gewoon toegepast worden. Gaan met die banaan dus. Ja, en dan is het altijd weer de vraag, waar mevrouw Telkamp ons ooit mee opzadelde: waarheen? Het mocht weer een ouderwetse route worden, aangezien er even geen sprake is van beperkte duur en lengte van de wandeling. HF opperde deze https://www.routeyou.com/nl-nl/route/view/6708959/hikingroute/executiewandeling . HH ging meteen akkoord met als enige voorwaarde, dat het niet de laatste wandeling voor de HH zou zijn. Daar ging HF op zijn beurt weer direct akkoord. Het gevolg: HF dingdongde rond tienen bij HH. Een warm onthaal vond plaats en vanuit de woonkamer klonk een waarschuwing van een aanwezige jongedame. HF schrok nauwelijks. Vandaar dat even later middels een voertuig uit de Renaultstal (voor deze keer zonder sproeiers) koers werd gezet naar Kamp Amersfoort, dat gek genoeg in Leusden is gevestigd. Bij het Kamp aangekomen, bleek, dat men om wat voor reden dan ook aan het uitbreiden is. Van aarzeling om daarom de wandeling te cancellen was absoluut geen sprake. Schoengedoe en daar begon nummer 50 van de Groene Heeren Wissels handen en voeten te krijgen.

Onder begeleiding van meneer Garmin en mevrouw Xiaomi op pad en onze blikken werden gelijk getrokken door een dame met een wel heel erg groot hongeroedeem of wellicht een zwangschap; dat zou ook kunnen. Langs een trap van de hand van Armando en onder en bovenlangs kwam er een keuzemoment inzake linksom of rechtsom. Met veel gevoel voor gevoel koos HH voor de eerste variant. HF sloot naadloos aan. Nu waren we al een begraafplaats gepasseerd, maar daar was er warempel al weer eentje. En een hele grote kwamen we al doende achter.

Even dacht HF een schimp van meneer De Uil op te vangen, maar dat berust waarschijnlijk toch op een misverstand. Bij het zaten twee mensen op het bankje en vroegen ons af of wij op het bankje wilden. de HH zagen af van de eer. Inmiddels betraden we Den Treek en kregen we veel natuurschoon voorgeschoteld. Twee jongelingen op terreinfietsen twijfelden of ze een bepaald pad zouden nemen, maar na waarschuwingen van HH voor wolven werd het eerste plan aan de kant geschoven. Omdat het een executiewandeling betrof, werd aan onszelf af en toe de vraag gesteld waar de plek des onheils zich bevond. Onzekerheid bleef echter bestaan inzake de juiste plek.

Bij de al dan niet schuilkelder kwam wederom een links- of rechtsom vraag. U raad het al: linksom dus. Langs een woonhuis met best wat bijgebouwen en een hengst met een grote plasser en een auto uit HVH. Onze voorzichtige maar daardoor ook veilige oversteek van de Doornseweg was niet onopgemerkt gebleven aan een drietal grote honden.

Een gesprek in de taal van deze honden was het gevolg. Het was ons wel opgevallen, dat diverse stukken natuur door werklui waren aangepast. Een stukje daarvan bracht ons ietwat in de war, aangezien daardoor een begaanbaar pad was verdwenen. Maar met behulp van klauterwerk en meneer Garmin werd het vervolgpad toch snel weer gevonden. De HHmagen begonnen zich ietwat te roeren en een zoektocht naar een geschikte eetzitplek werd onderdeel van het geheel. Redelijk onverwacht deed een dergelijke mogelijkheid voor bij het lunapark in de nabijheid van de Pyramide van Austerlitz.

Niet dat wij de enigen waren, maar zitplaatsen te over. Wel tijd voor een foto(zie helemaal boven). Heerlijk in de zon gezeten werd water gedronken en bammetjes verorberd. Verder ging het met de jas van HH bij HF in de rugzak, die op zijn beurt een kledingstuk bij HH in de rugzak zag verdwijnen. De pyramide is voor de HH geen onbekende, maar de toren bleek toch wat vermoeidheidsverschijnselen te hebben en inmiddels weer aardig scheef of schuin te staan. Iets verderop werd onze vraag over waar de terechtstelling had plaatsgevonden beantwoord. Na een slordig achtergelaten boomstronk werden we regelmatig met hoge snelheden voorbijgesjeest door dalende wielrijders. Aan onze linkerkant was een militair terrein, waar ieder niet mag komen. De jongen en het meisje hadden andere dingen aan hun hoofd.

Om de mooie zonnige dag wat extra luister bij te zetten, was de ijstent geopend en trok best veel klandizie. En snel daarna hadden we de eerste linksom/rechtsom afgerond. Een kort klimmetje en daar wachtten ons in een groepje vijf dennenbomen op. Dit wel in samenwerking en overleg met de rest van de natuur. So far, so good. Nu volgde een stukje avontuur over maar vooral ook langs een pad met zo te zien doelbewust gekapte bomen, die gemakkelijke doorgang hier en daar moeilijk maakten.

Het moment, dat de HH daarvoor geen oplossing weten te vinden, deed zich niet voor. Aangekomen bij iets wat op een plas lijkt en waar paarden van verschillende pluimage rondliepen besloten de HH een klein stukje af te snijden, zodat even door heerlijk rul zand geploeterd kon worden. Nadat de oorspronkelijke route weer werd opgepakt, zei HH iets en HF ook. Nu zeggen de HH wel vaker iets en wisselt de volgorde ook regelmatig, dus dat was niets bijzonders.

Wat wel bijzonder genoemd mag worden, dat toen weer een versperpad zich aandiende en ook van een hogere moeilijkheidsgraad. Uitwijken had geen zin: overal hetzelfde euvel. Trots op zichzelf inzake de getrotseerde hobbels konden de HH daarna ruimbaan en gadegeslagen door honden in een bakfiets de rest van de wandeling afmaken. HF had wat moeite om op de bestuurdersstoel. Klemzetting was de oorzaak. Na een vlekkeloze terugreis kon het thuis bieren en spijzen bij HH thuis beginnen. Een mooie afsluiting van een mooie zonnige dag en op naar GHW 51.