GHW 95: De HH sloegen een biertje over

Nog vijf te gaan aangaande de komende en aanstaande publicatie. Het zal de lezer(s) m/v worst wezen maar voor de HH een essentieel onderdeel van de dagvulling. Waar zouden we zijn zonder de HH?

Eerst maar eens vandaag. Waar gingen we heen?

Nou, dat was best een hele opgave aangezien we de diverse forten zouden gaan zien almede rare jongens Die romeinen. 

Kort samengevat, een rondje Utrecht. https://www.routeyou.com/nl-nl/route/view/8062305/wandelroute/rondje-utrecht

De start kan in Utrecht zelf maar waarom zoveel eer als je ook in een rustige woonomgeving de auto kwijt kunt en op die manier de start op 2 manieren kunt doen.

Wij waren benieuwd en deden beide opties deels helemaal maar daarna liep het op rolletjes. HH had zijn oude apparaatje bij zich, HF op diens beurt controleerde HH want tja,techniek is ook maar een hulpmiddel. Niettemin kwam het goed en de tred erin. Als eerste betraden wij een bekend water met dito plaatjes maar het kan en kon geen kwaad om nogmaals de foto bewerking erop los te laten. Het resultaat van dergelijke vlijt is deels voorhanden ter illustratie van de route. Naarmate wij verder wandelden werd de afstand tot de parkeer auto alleen maar groter, maar dat deerde ons op dat moment weinig tot niets.

Hadden wij al verteld waar de route heen zou gaan? Nou, die grote stad min of meer centraal gelegen kwam binnen handbereik. Door woonwijken, langs water en uiteindelijk kon je dan toch niet meer spreken van de spreekwoordelijke geen hond op straat want het werd drukker. De kroeg op de hoek kende heren die de kleding nog niet helemaal aan hadden getrokken maar in deze streken kijkt men daar niet van op. 

Gedurende de hele route viel ons op dat de verlengde winterslaap de damesmeisjes goed had gedaan. Frivool en toch voorzichtig toonden zij zich aan de overige mensheid en hierbij werd de glorieuze overwinning niet geschroomd om te etaleren. Langs de Hervormde school (niet veel van te zien sinds ons laatste bezoek) maar natuurlijk ook met zicht op andere activiteiten langs het water. Vanzelf kom je dan in de drukke binnenstad die zijn naam eer aan deed.

Wij konden weerstand bieden aan terrasbezoek en kozen voor de doorwandeling. Dit ging deels aan de andere kant terug, met een blik op de steigerdom. Niet lang daarna, via de lunchbreak, een parkje, en zo meer werd wederom een andere waterkant inclusief pad bereikt alwaar het met gezelschap smalle paden bleken te zijn. Een bepaald fort geeft weinig blijk en van zichzelf. Gelukkig konden wij nagenoeg iedereen afwenden en gingen wij stug door op weg naar Amelisweerd en andere mooie plekjes, waar de Utrechter graag komt. Of hier dwang bijzit is de HH niet gebleken, wel de gehoorzaamheid op dit punt.

Prachtig stuk van de route maar best druk. Door naar het fort bij Vechten, onderwijl langskomend bij de 2CV club, nee geen reclame hier. Genoemd fort was me daar wel een ontdekking. Het ziet er keurig uit, het is groot en als alles weer open is biedt het meerdere activiteiten aan die zeer gevarieerd zijn. De auto kun je hier prima kwijt dus de HH kunnen een bezoek aanraden. Vergeet de toiletruimte niet.

Wij konden hier de druk niet weerstaan en vroegen een alleraardigst damesmeisje ons te voorzien van Weizenbieren, nu graag in de kleine glazen. We moesten nog even tenslotte. Dat smaakte opperbest en wederom met enige aarzeling lukte het ons wederom het geheel achter ons te laten.

Vervolgens bracht de route ons langs en door die rare romeinse jongens en wat konden die laag bouwen zeg. Als het maar groot is zullen we maar zeggen. Enige fantasie en voor-inlezing lijkt ons voor de leek wel handig anders is het best lastig om het goed te zien. Niettemin een belangrijke plek in de oudheid en al wandelend te bekijken.

Daarna ging het verder door mooie buitenplekken en werd via let op natuurbos de auto bereikt waarna via een alleen bij HH bekende route

heel listig de file opgeheven en konden de HH aan de drank en een hapje.

Wat een top dag. Weer = 9,5 Route = 9 Horeca onderweg = 8 

GHW 94: Made in the Netherlands

Na het mooie en prettige verblijf in de omgeving van Stramproy gaan de HH gewoon door met het maken van wandelingen. Dat doorgaan geldt inmiddels ook voor het Eurovisie Songfestival. Geloof het of niet, maar de HH beleven meer plezier aan het eerste dan het tweede en zeker niet in de laatste plaats vanwege het binnen/buiten verschil.

Kortom, wandelen. Hoewel in de loop der jaren tijdens de wandelingen ook heel veel nummers hebben geschreven, zult u waarschijnlijk nooit de klasse daarvan mogen proeven. Wel zijn er plannen om u met nog vele wandelverslagen om de oren te slaan. Zo ook deze. Om kort te gaan; dit is ons verslag van de hoe de HH deze trip deden: Ontdekken van de omgeving langs Molen Hoop doet leven - Wandelroute | RouteYou . Het HH-weerzien was voorzien van het over en weer doen van geschenken: HH gaf papieren info inzake een boek van Mac, waarvoor hij oren en bieren in ruil kreeg. Onder uitzwaai werd met de HH-Citroën koers gezet richting Made. Onderweg werd een andere Citroën gezien, die, door aanzienlijke schade, niet meer zelfstandig aan het verkeer kon deelnemen. Nadat HH geheel vrijwillig zijn favo snelweg was opgereden, kon snel daarna geparkeerd worden bij onze startplaats tegenover de winkel genaamd Joy 4 Ever. Normaliter wordt daar a dirty mind mee bedoeld, maar in Made gaat het dan over brei- haakgarens en dergelijke aanverwante artikelen. Volledige schoenwissels en koers richting de snelweg middels de HH-Garmin en de benen natuurlijk.

Het pad door wat struikgewas was leuk, maar om de weg te kunnen vervolgen moest even behoorlijk stijl geklommen worden. Ach, de makkelijke weg was maar over het fietspad geweest en dus niet echt spannend. Zonder kleerscheuren boven gekomen de snelweg oversteken en het (bus)hokje zonder ramen op weg naar Den Hout, waar wij op deze wijze begroet werden.

De tekst in het zwart/wit wensen wij een ieder toe. De kerk van deze plaats mocht slechts van afstand bekeken worden. Vanaf Den Hout is het niet heel ver wandelen naar Oosterhout, maar om die tocht droog te kunnen afleggen was het toch te ver. HH deed zijn regenjack aan en HF zocht zijn toevlucht onder een paraplu. Op die manier werd de camping Vrachelen bereikt. Vlak daarna op een straat met wat optrekjes zoals deze vroeg HF zich af of hij nu een paraplu of parasol bezigde. Los daarvan doemde de brug, sluis en kant van het Markkanaal op. HH wist iets te vertellen over 1 der bewoners te aldaar. Langs scholen en een eenzame basketballer viel de beurt ten deel aan de Vrachelse Heide (te aldaar ook militair oefenterrein). Even een kleine eigen inbreng, maar de correctie was snel. Zo langzamerhand was er wel etensbehoefte, maar geen geschikte bank of plek. Maar na het zien van het Houtse Meer deed zit een zitbalk voor. En het zitten en eten daar deed de HH goed.

Daarna wat omzwervingen en een weerzien met de golfbaan bij Ter Aalst. Net als de brug over het Markkanaal. Niet die van eerder vandaag, maar van een andere keer. Aan het begin van het Hultenkant stelde HH zich zo voor, dat, gezien de openheid en de lengte van deze kant, dit een mooi stuk en moment zou zijn voor een nieuwe hemelwaterovergieting. His wish was  obviously a command. Ook de wind droeg een extra steentje bij, zodat het genot optimaal was. Bij het Eind van Den Hout was ook het eind van de bui. Na de vele opdrachten voor HH (het fotograferen van plaatsnaamborden) was er nu ook een opdracht voor HF (het fotograferen van niet-huis gebonden uitingen van katholicisme). Wat volgde was een grappig stuk van de Linie van den Hout onder begeleiding van koekoeksgezang. Nu nog onder de snelweg door en dan weer binnen de dorpsgrenzen van Made. Flying Devils en de Schietberg met kanon (slaat niet op de voetbalkunsten van de Madese Boys, maar op het voormalige militair terrein) begeleidden ons verder het dorp in.

De HH gingen nu op zoek naar de molen en de Joodse begraafplaats. De molen werd gevonden, de begraafplaats niet. Achteraf logisch, want die bevindt zich ergens bij de Vrachelse heide, maar niet direct op de route. Op jacht naar aansluitende en afsluitende horeca werd een zoekactie ingezet. De begraafplaats, die we zagen was weliswaar niet joods, maar wees ons wel de weg naar de Pub & Churchill's. De Engelsetalige bedienster liet ons na twee wit/groene duimen naar binnen. Middels hitech bestelapparatuur kwamen fijne bieren en een borrelgarnituur in twee sessies onze kant op. Bij de tweede sessie had de dame een behoorlijke metamorfose ondergaan en sprak ineens wel vloeiend Nederlands. Onze pret was er niet minder om. Nog even terug wandelen naar de parkeerplek en ook deze wandeling behoorde tot ons gedachtengoed. 

GHW 93: Voor de Dommel niet bang

Niets zo voor de hand als een uitgesteld vertrek.
Naderend onheil. Hoewel wij gisteren al te horen kregen dat verkassen noodzakelijk was kon dat met voorzichtig en doortastend handelen nog een dag worden uitgesteld. Maar nu was het dan toch echt zo, wij dienden op te zouten. Meenden wij bij het definitief verlaten van onze compound toch een kleine aarzeling in de stem te horen? Niet bij de Twingo vrouw want zij wilde slechts de sleutel, andere behoeften had zij niet. Jan daarentegen zou hier zelf nooit weggaan.

Daarom alle spullen in de auto en op weg naar dachten wij eerst Postel maar dat bleek later de Dommel te worden, zowel bij Eindhoven als ook Veldhoven liggende. Aan de autorit lag het niet, maar wij waren snel ter plaatse. Beetje niet zoals verwacht parkeerden wij C-vrij bij de visplaats. Alleen voor leden toegankelijk maar waar zijn de HH geen lid van...

Gestart werd met de route onder de bezielende leiding van HF. Zodoende dienden wij eerst een behoorlijke loop te doen om de loop van de Dommel te bereiken. Mijn en jouw hemel dat duurde. Wel werd nu reeds een blik geworden op de terugweg. Grappig dat het kon op deze manier. Later bleek dat we hier wat meer zicht hadden op gebouwen en bebouwing, maar ook weilanden met koeien en paarden. 

De lucht gaf zich enige tijd gewonnen zodat wij mochten hopen op een droog traject. Dat men hier serieus werk maakt van laat zich raden. We zitten immers om de hoek van de lichtstad. Dat wij een alleraardigst vogeltje zagen viel iedereen op. Maar zie dat eens goed voor de lens te krijgen. Er moesten films en diverse foto's aan te pas komen alvorens de HH tevreden waren over en met het resultaat. Wij denken niet dat dit een pinguïn is, maar onze kennis schiet tekort als wij het onlangs verkregen boekwerk aangaande vogels niet bij ons hebben.

Verderop bij de Volmolen hebben wij rondgekeken. Deze molen werd vroeger reeds opgemerkt maar precies wanneer en waarom blijft gehuld in raadselen. Tip van de HH: het zal met de Dommel te maken hebben. 

Terras bleek dicht dus konden we gelukkig verder wandelen. Tja, dan moet je wel de natuur in. Eenmaal bij de Dommel bemerkten wij een bepaalde stroming in het water die wij niet nader kunnen duiden. Laat het de zwaartekracht zijn.  Tja, de dreiging van het weer was altijd aanwezig maar dat kan geen reden zijn de wandeling niet af te maken. Vandaar dat na het Dommel traject er weer sprake was van nog meer natuur en daarna een stuk over een aangelegde slinger. Bijna bij de auto ontstond het idee om de andere boog maar te laten en richting Oirschot te gaan om daar te lunchen. Zo zeiden we wat we deden. 

Uiterst kritisch werd de horeca beoordeeld alvorens we een toffe tent vonden. Het 12-uurtje was lekker, uitgebreid en zeker niet duur. Met een bijpassend proost ritueel werd hiermee de HH-trip feitelijk tot een goed einde gebracht. En hoewel wij Oirschot nog wilden bewandelen werkten de weergoden hier niet aan mee. Rest ons een kleine impressie van hetgeen wij mochten meemaken zodat dit verder niets anders bleek dan een thuisreis. We hebben genoten en hopen volgend jaar weer de Ardennen in ons hart te mogen sluiten. Maar het moge gezegd, deze was bijzonder fraai geweest. 

Als basis voor deze route hanteerden wij deze:

https://www.routeyou.com/nl-nl/route/view/7701247/wandelroute/eindhoven-7-dommelbruggen-route

Niettemin deden wij alleen de zuid-lus en parkeerden wij de auto bij de Dommelstraat Zuid, op de P van de visclub , waarvoor dank.

GHW 92: weggaan en toch blijven: dank je de koekoek

Door te gaan slapen, konden we de volgende ochtend wakker worden. Met als gevolg, dat net als gisteren, ontbeten kon worden en lunchpakketjes gemaakt. Even buiten in de ochtendzon natafelend en de plannen voor de dag aan het doornemend, werden wij verrast door vrouwelijke visite. De begroeting was bijzonder aardig, maar daarna werd de toon snel anders. Hoe laat de HH van plan waren het huisje leeg achter te laten, zodat zij kon gaan poetsen.

Dat poetsen vonden de HH niet erg, maar dat leeg achterlaten ging het onjuiste keelgat in. Aangezien de vrouw zie, dat ze ook maar gestuurd werd, ging zij naar de stuurder. Even later bezocht zij ons wederom, maar nu was de toon direct minder vriendelijk. De eigenaar van het huisje was geconsulteerd. Zij liet de mail van die persoon zien, waarin stond, dat onze vertrekdag was aangebroken.

HH toonde als antwoord de bevestiging van onze boeking met vertrekdag morgen. Inmiddels werd de vrouw teruggeroepen met een laat maar. De HH vertrokken daarna voor tijdelijk met de auto richting de plaats Bocholt, teneinde daar deze route aan te vangen: https://www.routeyou.com/nl-be/route/view/6832015/recreatieve-wandelroute/dagstapper-bocholt . Zo gezegd, zo gedaan. Na rijp beraad werd de auto bij een heg neergezet. De schoenenwissel kwam deze keer volledig op de schouders van HF. De pret was er niet minder om. Onder het toeziend oog van het hoogstaande schaap ging het richting Kreiel. Op de kruising vroeg men ons hoe bij de grens te komen en/of Weert. Behulpzaam waren de HH. Zelf zochten zij de energieke houtkanten van Bocholt op. Met succes. Na het eerste succes werden we geconfronteerd met de plek, waar gistermiddag de broodjes waren genuttigd.

Reden voor HF om een korte eigen inbreng te doen, maar snel kon het juiste pad weer gekozen worden. HH markeerde de plek overigens, net als gisteren. En de boer; hij rangschikte het pas gemaaide gras. Dat alles onder muzikale begeleiding van de koekoek, die dat gister en eergister ook al deed. Rustig de omgeving met bos, stroompjes en dergelijke in ons opnemend, naderden de HH Lozer, zodat een bebouwde kom ons kon begroeten. En tevens was ook Zuidwillemsvaart van de partij. Eén van de sluizen, die het waterhoogteverschil van 13 meter tussen Bocholt en Weert moet helpen oplossen, deed ook mee. U begrijpt de feeststemming. Kort daarna was de Lozerheide aan de beurt. Een grote plas was het eerste was indruk maakte op de HH. Het was etenstijd, maar het enige bankje werd vlak voor ons bezet door een hond en iemand die hem uitliet. Jammer maar helaas. Doorlopen was het devies.

Dat deed ook de vrouw van de meneer, die ons voorbij fietste. Bij de brug wachtte hij even op zijn vrouw en daardoor ook op ons. Tijdens het geanimeerde gesprek, dat hij met ons aanknoopte, bleek dat hij daar nog geen eeuwigheid woonde. Ook werd duidelijk, dat hij op de plek, waar in 1944 een Lancaster was neergestort, de vleugels van de piloot had gevonden. Toen zijn vrouw haar bij ons voegde, bleek dat zij geen wrok koesterde jegens haar man, zodat wij met een gerust hart verder konden gaan. Onze beloning was even daarna een picknickbank. En reken maar dat we picknickten toen. Buikjes rond en hopsa verder. Parapluvrouwen, een landloper en wat meters later het Kanaal van Bocholt naar Herentals of, zoals wij het ervaarden, van Herentals naar Bocholt. Onder het viaduct raakte HH enigszins in vervoering door een afbeelding van één der zijn idolen zijnde dit schepsel. Tevens begonnen de donkere wolken hun zware last ietwat kwijt te raken. De HH trokken hun parapluutjes te voorschijn en vlak bij sluis nummer 2 van deze dag hield het op met zachtjes regenen.

Onder een afdak werd gescholen en ontdekte HH achter een stroomdoosdeksel een sleutel, welke op de grond viel. Ongebruikt werd de sleutel teruggelegd. En werd het droog. En het kanaal ging over in Zuidwillemskanaal. En over de brug uit 1963 volgden de HH het jaagpad en gingen naar Kapel 18. Wij niet, maar anderen gingen naar binnen. Wij moesten namelijk voor de Vriendschaps Bank deze selfie maken.

Bij het binnengaan van Bocholt diende zich een vol terras aan. Te vol in de ogen van de HH, zodat verder gelopen werd richting de kerk. Op de kruising vlak bij de Kerk bleek voldoende plaats bij Bazaar. Iets later zaten de HH op het terras met een fijne bier en werd ook duidelijk, dat het allemaal legaal en wettelijk toegestaan was. Zittend, al dan niet in de zon, warmden onze harten op door allerlei oorzaken. Het genot steeg en een gevoel van gelukzaligheid deed zich in grote omvang voor. Nog een Kanunnik voor de road en daarna de finale naar de auto. Te laat voor een Vossenterras, maar ruimschoots op tijd voor een maaltijdbestelling te aldaar. Na de welverdiende maaltijden, waarin asperges de boventoon voerden, en een nuttige nabespreking kon er weer geslapen worden. Morgen verder.

GHW 91 : de Luysen tocht

Zoals gisteren reeds opviel was de overnachting in een klein
huisje, waarbij klein echt waar was. Dat geeft het volgende voordeel: vanuit de keuken/kamer/algemene stoel kan alles worden overzien. Dus geen gekkigheid zonder zichtbaarheid. HF zorgde voor het een, HH voor het ander. Maar niet nadat slapen deel had uitgemaakt van het voorgaande. In deel 1 werd reeds beschreven hoe wij de casa hadden aangetroffen. In dit geval willen wij dan nadrukkelijk spreken van nummer een, want dat had natuurlijk de volgorde moeten zijn.Uitzicht op het meer, het restaurant maar zeker ook naar buiten blijkt in een dergelijk pand prima te combineren met het ontbijt.

Of het kon of wel, vandaag de grens over maar ook weer terug, op die manier kan terugkeren op eigen schreden mogelijk worden gemaakt.

Vanwege de uitstekend niet werkende internet verbinding moest die van 24 km worden ingeruild voor die van ca 20 km. Dat viel niet mee, maar waar ook gebrek aan was, niet aan de tijd. Vandaar dat de geduldige HH zich konden bedienen van een route waar ca 4 km vanaf was gehaald, zodat de marge van 20 gehaald kon worden.

Mocht je deze ooit zelf willen doen: hier is alle info te vinden, inclusief de pdf en de gpx

Enfin, vandaag voert over de volgende natuurgebieden:

Het Smeetshof, Sint-Maartensheide, De Luysen en de Stramprooierheide. 89% van deze wandeltocht is onverhard. Dat laatste maakt niets uit, wandelen moet je toch.

Op gevaar af dat anderen deze route ook gaan lopen verlieten wij na genoemd ontbijt, wat toilet rituelen en op het gevaar af dat zaken worden vergeten werd dan toch de route gestart. Vergeten wij wat? Niets hoor, het schoenenritueel was reeds bij het huis geweest.

Via Bocholt maar dan vanuit de verte konden wij starten. Nauwelijks bekomen van het begin werd ook hier de natuur wakker middels een natuurpunt en werden de wilde dieren begroet. Gelukkig had men hier ervoor gezorgd dat noch de dieren noch de HH teveel onderling werden verward. Zodoende liepen wij aan de ene en zij aan de andere kant van het hek heerlijk gelijk op. Ondertussen konden wij de foto's maken waar een deel ervan hier aan de wereld wordt getoond. Let op, het is en blijft van de HH. Op enig moment, waarom doet men hier niet aan, zagen wij paarden en zij natuurlijk ook. Op een drafje vond hereniging plaats, ook met de jongsten van iedere soort. Het spreekt voor zich dat de gespeelde verassing gespeeld was.

Goed, wij verder. Groen was het soms, zeker ook nat. Maar na een korte periode ontwaarden wij een verrassend goed ontwikkeld paard wat nadrukkelijk met de HH van geachten wenste te wisselen. Maar ja, het taal-probleem waar de Belgen al eeuwen mee te maken hebben speelde ons ook hier parten. Zodoende bleven de contacten beperkt tot wat aaibewegingen.

Een te koop staand pand met enige achterstalligheid maar best groot werd gepasseerd waarna de eerste pas op!geruimd wegen zich aandienden. Orde verstoorders en weggooiers dienen zich te realiseren dat op hun hoofden mooie bedragen staan. 

Tja, nu komt het deel waar met name HH opgewonden van raakt, de gietijzeren grenspalen. Nr 165 kon nog op enige compassie rekenen maar de volgende hadden zich maar te schikken in onze onbeschaamdheid om ze op de gevoelige plaat vast te leggen. Voor die ene dien je helemaal over het kanaal te kijken, dan staat ie tussen de 5 en de 8.

Een lang stuk langs het kanaal volgt, dit keer zonder een rol heer die vroeg of het te doen was,

maar wel met zicht op het inmiddels bevrijde deel van Nederland. Dan verwacht je het niet meer maar toch waren er weer grazers die graasden. Dit keer in de natuur. Spannend werd het toen wij langs mannelijke exemplaren moesten zien te geraken om de rest van de route te kunnen volbrengen. Maar met enig behoedzaam opereren werd ook hier met goed gevolg een passeer ritueel uitgevoerd. Het volgende deel was in feite niets anders dan een uitgesteld deel om bij ons huisje terug te geraken.

Het terras gaf ons drank en wat hapjes, zelfs onaangekondigd mochten wij plaatsnemen. Direct werd besloten om de avond ook hier door te brengen zodat het gerecht kon worden besteld. Het was een top dag die wij niet snel zullen vergeten. Het is mooie grensoverschrijdende natuur.

GHW 90: Hemelvaart deel A: een clown en nog veel meer

De afgelopen jaren waren de HH gewoon om met en rond Hemelvaartsdag een aantal dagen samen op te trekken en diverse wandelingen te doen. Uiteraard niet zonder bijpassend vaste en vochtige versnaperingen en verblijf in den vreemde. Vorig jaar was een negatieve uitzondering op die gewoontes. Thuis blijven derhalve. Dit jaar stond België op het menu, maar net als vorig jaar was het virus met de C spelbreker. Maar waarom niet in eigen land de traditie in ere houden? Goede vraag en het antwoord is daarom net zo goed: DOEN.

HH zette alles op alles en versierde een huisje in de buurt van Stramproy (in de volksmond te aldaar beter bekend als Rooij) en wel aan de waterkant van het Vosseven. Voorpret en -bereidingen waarom daarna niet van de lucht te krijgen. Bepakt en bezakt met allerlei nuttige en wellicht ook onnodige zaken kwam HH HF ophalen en ook diens idem zaken in te laden en de heenreis te aanvaarden. Blijdschap en verheuging waren af te lezen op de HH-gezichten. Als nuttige reisonderbreking werd gekozen om een wandeling te doen in het Leenderbos bij Leende. De Clown Leender bos - Recreatieve wandelroute | RouteYou met name. Onderweg daar naartoe waren opvallend veel Renault-auto's, die ons vergezelden. Desondanks bereikten we zonder kleerscheuren en vlot het start- en eindpunt van de route. De gewone rituelen vonden plaats, maar deze keer onder begeleiding van de geuren, die zo kenmerkend zijn voor een brandende sigaar. De eigenaar daarvan en de bijbehorende en stoeltjes zittende koffiedrinkers groetten de HH bij voorbijkomst. Ook dergelijke personen krijgen een teruggroet van de HH. De wandeling begon net als de HH en de festiviteiten konden een aanvang nemen. Direct werd gewag gemaakt, dat er 100.000 bomen waren aangeplant in de regio Eindhoven (waarvan een aantal daarvan in het Leenderbos) te herkennen aan plastic jasjes.

Daar staat tegenover dat, gaandeweg de wandeling, de HH ontdekten, dat op grote schaal aan boomkap wordt gedaan. Dat is voor een goed doel, hoor. In eerste instantie volgden de HH de route via een op paaltjes aangebracht wit mannetje en onder begeleiding van koekoeksgezang. Naast gezang zorgde dat even voor wat blubbersituaties. Snel was dat weer voorbij en zagen we een trapladder tegen een boom staan. HH merkte terecht op, dat, indien de ladder bedoeld is voor herstelwerkzaamheden, daar niet veel van te zien is. Na een verenplukplaats en een mierennest volgde een ontmoeting met iemand van staatsbosbeheer, die vervaarlijke apparatuur uit zijn meegebrachte tevoorschijn  toverde. Op de vraag van HF waar ter plekke de natuur is, werd ietwat nors geantwoord, dat we een raaf hoorden en dat er mooie vennen in de buurt zijn.

De conclusie zou kunnen zijn, dat er alom natuur is te aldaar. Waarschijnlijk maken de rulle zandpaden daar dan ook onderdeel van uit. Hier en daar waren nog enkele gebouwen verdekt opgesteld, maar verder geen gekke dingen. Nadat HF eigenlijk overdreven veel boslucht had opgesnoven, diende zich een enorm hek aan. Gelukkig spoorden de HH en ook een doorgangspoort op. Vlak daarna was het tijd voor een pitstop bij de Clown in de vorm van een familierestaurant. Aangezien die anderen er eerder zaten, moesten wij, na neernesteling, op verzoek van het RIVM en de vrouwclown de tafel iets opschuiven.

De bediening was vriendelijk en ging even informeren, wat de wisseltap ook alweer bevatte. Na terugkomst bleek dat een Zot uit Brugge te zijn bestelden de HH elk een uitsmijter met een wisseltapuitgietsel. Zowel het vaste als het vloeibare gedeelte smaakte de HH uitermate. Na afsluiting was het volgende doel de weg oversteken en de Spinsterberg betreden. Succesvol! Wat volgde, naast heidevelden en bos, was enigszins voorzien van inkorting door slordigheid van HF. Maar ook de vondst van een eenzijdig hertengeweitje viel hem ten deel. Het fietspad werd , naast de HH, ook door fietsers en een skater benut. Een avontuurlijke stukje door een ietwat overgroeid geheel werd gevolgd door een ontmoeting met een stoere mountainbikester. De man met de hond namen zo te zien een kettingzaag mee het bos in.

Op dit kunstwerk staan twee gedichten te lezen, met beiden een andere strekking. De teksten kunnen desgewenst door HH worden toegezonden. Dat geldt niet voor de bijbehorende koekoeksgeluiden, aangezien daar geen opnames van zijn gemaakt door de HH. Nog wat tegemoetkomende fietsers en als laatste een toetje in de vorm van een fikse maar kortstondige regenbui sloten de wandeling af. Van de sigaar geen spoor meer. Nu was het weer de beurt aan de HH-mobiel om de reistaak te vervullen en het Vosseven op te zoeken. Gelijk een warm mes door boter kwam daar wat van in. Dus wij ons melden bij de beheerder des parks. Jan stelde zich voor en wij stelden ons voor, hoe Jan zou zijn zonder sigaret, snottebel ter linkerneusgat en een alcoholzweepje. Na uitleg over diverse zaken en sleuteloverdracht konden de HH het terrein op en de meegebrachte zaken in het huisje nr.2 uitladen. In tegenstelling tot wat in de omschrijving stond, was het huisje voorzien van een Senseo-apparaat. De HH hebben geprobeerd wat ze konden, maar daar passen geen Nespressocapsules in. De supermarkten Rooij konden daar gelukkig soelaas bieden. Als beloning trakteerden de HH zichzelf op het terras van Koos op wat bier. Daarna terug naar het ven en bij het restaurant te aldaar avondmaaltijden besteld. Ook zes flesjes Voske maakten onderdeel van de bestelling uit. De zes werden vier en waren tevens de laatsten. Op het afgesproken tijdstip werd het voedsel opgehaald. HH lasagna met groene en witte asperges en HF kipsaté. Beiden waren heerlijk en het Voske smaakte er goed bij. Na nog gezellig TV-kijken naar natuur en religie werden de reeds zelf opgemaakte bedden bestegen. Op naar een nieuwe dag met nieuwe avonturen.

GHW 89: we mogen weer

Tja, wat mot je dan? Terrassen open, Corona nog lang niet bestreden,

maar wel mooi met de prik op zak!

Nou, net als anders, wandelen tot je broek van je reet zakt. Om die reden maar ook aanvullende pret momenten hadden de HH afgelopen kortstondig maar niettemin waardevol contact. Over die Stramproy gaat u nog veel lezen, maar niet vandaag.

Er was nog een wandeling blijven liggen en die werd voor heden en vandaag uit de kast gehaald en bekeken. Wat denkt u? Wij gaan deze doen.

Voor de thuisblijvers, het betreft deze:

https://www.routeyou.com/nl-nl/route/view/6750326/wandelroute/kindvriendelijke-dagtrip-trekpondje 

Vooraf 1: dat van dat trekpondje dien je serieus voor te bereiden

Vooraf 2: vandalen willen ze hier niet ontvangen

Met de auto is een van de ontberingen die vooraf de wandeling gaat. In dit geval werd de van Brienenoord 4 x overwonnen, dus hoezee voor zoveel daadkracht. Rond 10 u was HF bij HH en na een kort moment van vertwijfeling (wat gingen we ook alweer doen vandaag?) werd de rit gestart en gaf HF aan dat hij korte metten zou maken met de instructies en alsof het allemaal aar gewoon was zou hij parkeren in Rijsbergen. Nou, dat lukte. Direct voor de viskraam, dat zal ze leren.

Zoals een goed gastheer betaamt werd de richting bepaald door de mede-reiziger. In dit geval dus met de klok mee en zodoende kon vrijwel direct Rijsbergen worden verlaten, dat wij de heiligen van de achterzijde mochten bewonderen en ging het door een nieuwbouw wijk. Dat dit ten koste was gegaan van de route van de wandeling was tot daaraan toe, maar dat dit verderop weer het geval zou zijn was niet bekend. Overigens noemt met het hier landgoed Weerijs.

Niettemin vonden wij weer aansluiting bij de route, na onderweg een weer kippenhok aan keuvelende damesmeisjes te hebben gepasseerd. En wat volgde zullen wij zoveel mogelijk chronologisch aangeven.

Het trekpondje was er, dus wij naar de overzijden d.m.v. meegebrachte eigen spierkracht. Onderwijl was een opzichter dichterbij gekomen en die wilde ook naar de overzijde. Wij, niet de aller-beroerdsten, lieten de boot gaan zodat hij kon oversteken. Toen viel ons pas op dat verder wandelen niet toegestaan was. Dit kwam volgend genoemd persoon door vandalisme, vooral zij met honden. U hoort het de HH niet zeggen.

Gedwee kozen wij daarom de aftocht en trekpondden ons weer terug en vervolgden aldaar de wandeling. Niettemin bleek verderop dat deze wandeling het de HH niet zou toestaan ons aan alle regels te houden, Daarvoor was handmatig ingrijpen noodzakelijk en aldus geschiedde. Dit betekent ook dat wij niet teveel over dit deel van de etappe kunnen loslaten. Maar natte voeten en dat terwijl HH zich bevond in nieuwe schoenen kan worden gedeeld.

Zundert en Vincent.

Een ongemakkelijk combi vanwege het verdwenen oor. Maar je kunt er redelijk ontspannen doorheen wandelen. Voor ons was de horeca te vroeg, maar dat kan dagelijks verschillen natuurlijk. Het Wapen van Zundert bevindt zich aan de katerstraat, dat kan geen toeval zijn. Wij ontdekten hier zeer bijzondere bomen, die met name in hun vorm en dus uiting nadrukkelijk de contouren bepaalden.

Via de overwinning van enige hoogte werd Klein-Zundert bereikt, te alwaar wij een kijkje namen op het kerkhof en daarna ons plaats lieten nemen naast de frituur aangezien brood eten nu noodzakelijk was. Een vrouwpersoon dankte de HH vriendelijk voor het op haar auto passen en onder het genot van weggooien van leeg glaswerk (daar was een groot feest geweest constateerden de HH) werd smakelijk en nuttig de pauze besteed.

Het volgende deel van de route ging door enorme natuurgebieden, met aan het eind een kleine overlap. Landgoed Klein Zundertse Heide diende zich aan, met natuur, water en de hei die duidelijk nog op weersverbetering wachtte. Een niet nader te omschrijven Engels gebruik is om hier vliegtuigen te laten crashen. De HH hebben enige tijd het fenomeen bestudeerd maar tot een verklaring kwam het niet. Op enig moment werd een kapelletje bereikt en ook hier bleek weer dat het niet handig is om in een buurtschap te wonen want betaling wordt in dat geval afgedwongen.

Eenmaal terug in Rijsbergen waar zich nog een pracht van een castraat toestel bevindt werd de locale horeca bezocht in de opengestelde tuin. Aangezien de zon en de wolken vertoppertje speelde met de HH werd snel verkast naar een plekje uit de wind alwaar kon worden genoten van de bieren. De maaltijdbezorging kon beter maar het als compromis dienende kaasplateau werd zeker gewaardeerd. Bijgaand de noodzakelijke bewijsstukken aangaande kosten en levering.