Na het mooie en prettige verblijf in de omgeving van Stramproy gaan de HH gewoon door met het maken van wandelingen. Dat doorgaan geldt inmiddels ook voor het Eurovisie Songfestival. Geloof het of niet, maar de HH beleven meer plezier aan het eerste dan het tweede en zeker niet in de laatste plaats vanwege het binnen/buiten verschil.
Kortom, wandelen. Hoewel in de loop der jaren tijdens de wandelingen ook heel veel nummers hebben geschreven, zult u waarschijnlijk nooit de klasse daarvan mogen proeven. Wel zijn er plannen om u met nog vele wandelverslagen om de oren te slaan. Zo ook deze. Om kort te gaan; dit is ons verslag van de hoe de HH deze trip deden: Ontdekken van de omgeving langs Molen Hoop doet leven - Wandelroute | RouteYou . Het HH-weerzien was voorzien van het over en weer doen van geschenken: HH gaf papieren info inzake een boek van Mac, waarvoor hij oren en bieren in ruil kreeg. Onder uitzwaai werd met de HH-Citroën koers gezet richting Made. Onderweg werd een andere Citroën gezien, die, door aanzienlijke schade, niet meer zelfstandig aan het verkeer kon deelnemen. Nadat HH geheel vrijwillig zijn favo snelweg was opgereden, kon snel daarna geparkeerd worden bij onze startplaats tegenover de winkel genaamd Joy 4 Ever. Normaliter wordt daar a dirty mind mee bedoeld, maar in Made gaat het dan over brei- haakgarens en dergelijke aanverwante artikelen. Volledige schoenwissels en koers richting de snelweg middels de HH-Garmin en de benen natuurlijk.
Het pad door wat struikgewas was leuk, maar om de weg te kunnen vervolgen moest even behoorlijk stijl geklommen worden. Ach, de makkelijke weg was maar over het fietspad geweest en dus niet echt spannend. Zonder kleerscheuren boven gekomen de snelweg oversteken en het (bus)hokje zonder ramen op weg naar Den Hout, waar wij op deze wijze begroet werden.
De tekst in het zwart/wit wensen wij een ieder toe. De kerk van deze plaats mocht slechts van afstand bekeken worden. Vanaf Den Hout is het niet heel ver wandelen naar Oosterhout, maar om die tocht droog te kunnen afleggen was het toch te ver. HH deed zijn regenjack aan en HF zocht zijn toevlucht onder een paraplu. Op die manier werd de camping Vrachelen bereikt. Vlak daarna op een straat met wat optrekjes zoals deze vroeg HF zich af of hij nu een paraplu of parasol bezigde. Los daarvan doemde de brug, sluis en kant van het Markkanaal op. HH wist iets te vertellen over 1 der bewoners te aldaar. Langs scholen en een eenzame basketballer viel de beurt ten deel aan de Vrachelse Heide (te aldaar ook militair oefenterrein). Even een kleine eigen inbreng, maar de correctie was snel. Zo langzamerhand was er wel etensbehoefte, maar geen geschikte bank of plek. Maar na het zien van het Houtse Meer deed zit een zitbalk voor. En het zitten en eten daar deed de HH goed.
Daarna wat omzwervingen en een weerzien met de golfbaan bij Ter Aalst. Net als de brug over het Markkanaal. Niet die van eerder vandaag, maar van een andere keer. Aan het begin van het Hultenkant stelde HH zich zo voor, dat, gezien de openheid en de lengte van deze kant, dit een mooi stuk en moment zou zijn voor een nieuwe hemelwaterovergieting. His wish was obviously a command. Ook de wind droeg een extra steentje bij, zodat het genot optimaal was. Bij het Eind van Den Hout was ook het eind van de bui. Na de vele opdrachten voor HH (het fotograferen van plaatsnaamborden) was er nu ook een opdracht voor HF (het fotograferen van niet-huis gebonden uitingen van katholicisme). Wat volgde was een grappig stuk van de Linie van den Hout onder begeleiding van koekoeksgezang. Nu nog onder de snelweg door en dan weer binnen de dorpsgrenzen van Made. Flying Devils en de Schietberg met kanon (slaat niet op de voetbalkunsten van de Madese Boys, maar op het voormalige militair terrein) begeleidden ons verder het dorp in.
De HH gingen nu op zoek naar de molen en de Joodse begraafplaats. De molen werd gevonden, de begraafplaats niet. Achteraf logisch, want die bevindt zich ergens bij de Vrachelse heide, maar niet direct op de route. Op jacht naar aansluitende en afsluitende horeca werd een zoekactie ingezet. De begraafplaats, die we zagen was weliswaar niet joods, maar wees ons wel de weg naar de Pub & Churchill's. De Engelsetalige bedienster liet ons na twee wit/groene duimen naar binnen. Middels hitech bestelapparatuur kwamen fijne bieren en een borrelgarnituur in twee sessies onze kant op. Bij de tweede sessie had de dame een behoorlijke metamorfose ondergaan en sprak ineens wel vloeiend Nederlands. Onze pret was er niet minder om. Nog even terug wandelen naar de parkeerplek en ook deze wandeling behoorde tot ons gedachtengoed.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten